Geweldig dichtend

Met Theater van het hart laat Gerardo weer eens zien wat hij kan. Als een echte futuristische dichter laat hij futuristische gedichten futuristisch schijnen. Hij gebruikt interessante en gepassioneerde rijmschema's en rijmen en laat zich niet vast zetten door onze ideeën van wat een gedicht moet zijn maar stampt hard in de treden van andere vernieuwende en zijn favoriete dichters. En het werkt. Het werkt verdomd goed.
Sommige komen natuurlijk steviger binnen dan anderen maar voorkeuren hebben we allemaal. Bij dolfijn vond ik het zo goed dat die laatste zin zo uit het niets kwam. Bij een paar merkte ik ook dat de rijmschema mijn aandacht kreeg, de woordspelingen. Alsof ik niet alleen wou lezen maar ook wou zien wat er gedaan werd.
In de meer dan een decennium dat ik hem ken heb ik Gerardo zien gaan van beter naar beter naar beter, van een positie die niet slechte dichter was maar eigenlijk al verdomd goed. Als zijn gedichten slecht waren had hij een oorveeg gekregen en had ik zijn pen gebroken ipv een goede recensie. Maar dit is goed. Hard. Hart. Persoonlijk. Lezen dus.