De laatste getuige van zijn verhaal maar niet meer de laatste herinnering aan zijn verhaal

Dit boek verteld het krachtige waargebeurde verhaal van niet alleen Wim Aloserij maar ook over de realiteit van een oorlog. De inmiddels alweer 94jarige Wim overleefde 3 kampen en een scheepsramp volgens het boek maar de oorlog overleven kwam neer op zoveel meer dan dat.
Dit is een boek over de onmenselijkheid van menselijkheid en over hoe wij als mensen open kunnen staan voor manipulatie en haat en over hoe wij als mens soms niet altijd die haat zien totdat het direct op ons gericht wordt. Dit is een boek die ik probeer te beschrijven maar waar elke ding wat ik wil zeggen voelt alsof het het boek tekort doet. En de realiteit van een oorlog tekort doet. En dat doet ook.
Want hoe belangrijk het ook is dat wij blijven praten over de oorlogen van toen en de oorlogen van nu zodat het hoop geeft op ooit een toekomst zonder oorlog, we vinden ons vaak zonder de woorden om te beschrijven hoe wij er over voelen. En dit boek laat ons hetgene doen wat veel belangrijker is. Het laat ons zitten en luisteren naar zij die weten wat het is en een verhaal aan ons te vertellen hebben. Want om over iets te blijven praten, moeten er ook mensen zijn die luisteren.
In deze tijden waar haat voor vreemdelingen steeds onze landen meer en meer lijken te verscheuren hebben we dit boek nodig. Om eraan te herinneren wat er gebeurt als we vreemdelingen de schuld geven van onze persoonlijke omstandigheden.
Wim, jouw verhaal grijpt mij nog altijd aan en ik heb besloten dat ik meer verhalen van meer laatste getuigen wil horen en zal over dit door gaan lezen. Want al zijn jullie de laatste getuigen, de verhalen zullen niet sterven met jullie.