De ondraaglijke leegheid van het boek

Dit is een veel geprezen boek, zodoende is het op mijn leeslijst gekomen. Het boek begint veelbelovend maar die belofte blijkt al snel niet waargemaakt te worden. Eendimensionale, vreugdeloze karakters. Wanneer twee hoofdpersonen verongelukken denk je: prima, zijn we daar ook weer vanaf. Maar helaas, de hoofdstukken daarna zit je met terugwerkende kracht weer met ze opgescheept. De hond was het meest sympathiek (daarom is deel 7 van het boek het beste).

Het boek is niet slecht geschreven en de opbouw is boeiend. Her en der zit een interessante passage. Maar het boek bestaat (tot vervelens toe) bijna volledig uit overspel, gelardeerd met wat pseudo-intellectuele beschouwingen. Wanneer je alles over overspel, naakt en sex uit het boek haalt hou je nagenoeg niks over. Een kwelling om het boek uit te lezen. Toch gedaan, want wellicht volgt er een verrassend plot wat alles opeens in ander perspectief zet. Nee dus. Totale leegte.

Het boek is prima samen te vatten met een passage uit het boek zelf:
“Wat is schoonheid?”, zei Franz en de vernissage van een expositie waarbij hij onlangs aan de zijde van zijn vrouw aanwezig moest zijn, kwam hem voor de geest. Eindeloos zinloze toespraken en woorden, zinloze cultuur, zinloze kunst.

Weer een stap dichter bij het besluit om allen nog maar non-fictie te gaan lezen.