De kaarsen branden tot de stomp

Gloed. Inderdaad. Met een zere keel, beginnende oorpijn en vermoeide griepbenen vroeg in bed. Het boekje Gloed mee. Al na enkele bladzijden - ruim voor het onderwerp ter sprake kwam - muziek van Mozart opgezet. Dat paste volledig bij de sfeer. Nu, een dag later, een recensie van dit boek met Pianoconcert nr 23 van Mozart op de achtergrond, gespeeld en gedirigeerd door de eveneens legendarische Hongaar Géza Anda.

Zou het boek Gloed vandaag de dag geschreven zijn dan zou het een vuistdikke roman zijn geworden. De kracht van Marai is juist dat hij in de paar eerste korte hoofdstukken alles weet te vertellen over de jeugd van de twee hoofdpersonen. Het verhaal blijft vaart houden ondanks de monoloog van de Generaal. Een enigszins onbevredigend slot, maar dat kan ook niet anders omdat - als het al opgelost had kunnen worden - het daarvoor nu te laat is. Te laat omdat geen van de drie hoofdpersonen ooit het stilzwijgen heeft willen doorbreken. Wanneer het boek uit is moet je eigenlijk even niks meer lezen. Het is een indrukwekkend verhaal, prachtig geschreven en het vraagt om overdacht en herlezen te worden (met een potlood in de aanslag om passages te onderstrepen).

Wel heb ik volgens mij een fout ontdekt in het boek (of de vertaling). In hoofdstuk 2 staat dat Nini 91 jaar oud is en 16 jaar was toen ze bij de geboorte van de Generaal was. Hij is dan nu dus 75 jaar. Dat staat vervolgens ook op dezelfde bladzijde: ‘Zo leefden zij stilzwijgend in het kasteel, vijfenzeventig jaar lang’. In hoofdstuk 11 staat echter dat de Generaal en Konrad enkele maanden schelen en allebei 73 jaar oud zijn (tot twee keer toe wordt 73 genoemd).