Origineel concept met teleurstellende uitwerking

Ken je die zogenaamde kettingbrieven van vroeger nog? Die voorspelden dat er iets ergs zou gebeuren als je het bericht niet door zou geven aan een volgend persoon? Adrian McKinty dacht dat dit een mooie leidraad voor een spannende thriller zou zijn en kwam met De Ketting op de proppen.

Nadat Rachel haar dochter Kylie bij de bushalte heeft afgezet, krijgt ze een zorgelijk telefoontje van haar oncoloog. Nadat ze een afspraak hebben gemaakt dat Rachel langs kan komen, krijgt ze een ander telefoontje. De vervormde stem aan de lijn vertelt haar dat haar dochter is ontvoerd. Om haar levend terug te zien, moet Rachel binnen een bepaalde tijd een behoorlijke som geld overmaken én een volgend slachtoffer zien te vinden die hetzelfde lot zal ondergaan als haar dochter. De Ketting moet in stand blijven en wanneer er autoriteiten worden ingeschakeld, zal haar dochter het er niet levend vanaf brengen.

Het boek beslaat twee delen en het is opvallend hoe dit een tweestrijd in de beoordeling opwekt. De introductie van het boek is erg interessant, maar kakt vrijwel direct daarna behoorlijk in. Het eerste deel beslaat vooral de uitleg over de werking van De Ketting en over de ontvoering van Kylie. Als je kind ontvoerd wordt en je zelf ook een kind moet ontvoeren om je eigen vlees en bloed levend terug te zien, verwacht je dat de emoties van de bladzijden afspringen. Dat gebeurt nergens en hierdoor komen de personages nergens echt tot leven. McKinty heeft de dubio's van de daden van de personages erg realistisch weten te schetsen, maar doordat hun eigen emoties vrijwel achterwege blijven, mist het impact en kabbelt het maar wat voort. De emoties komen vooral van de stukken die geschreven zijn vanuit Kylie. De jonge meid zit opgesloten in de kelder, maar verzint allerlei plannetjes om uit die kelder te kunnen komen. Een tikkeltje ongeloofwaardig gezien haar leeftijd, maar wel erg sterk.

Het tweede deel van het boek zit echter barstensvol actie en geweld en geeft de jacht op De Ketting weer. De balans tussen de twee delen is helaas ver te zoeken en wat het eerste deel aan actie mist, is in het tweede deel te overvloedig aanwezig. Terwijl er een paar vreemde zijtakken worden genomen die geheel uit het niets komen, wordt er op een flink tempo naar de ontknoping toegewerkt. Het is jammer dat de auteur op het eind zijn personages zo gewelddadig maakt, want het zorgt ervoor dat het lijkt alsof het boek door twee verschillende auteurs is geschreven. De geloofwaardige eerste helft wordt teniet gedaan door het buitensporige slot.