Winter in Virgin River

Robyn Carr’s boeken zijn niet zo zeer vernieuwend maar door de kenmerkende rustige sfeer die uitnodigt tot onstressen zijn haar boeken wel een heuse herademing. Een knisperend haardvuur, een blokhut die ingesloten is door een bos dat uiterst stil is door het sneeuwdeken waardoor het is toegedekt … het af en toe verplicht naar buiten moeten negeren we gemakshalve en dan lijkt Ian’s plekje een heerlijke plek om te vertoeven. De warme gastvrijheid van het dorp en zijn bewoners geven zowel Marcie als de lezer het gevoel dat je welkom bent.

Uiteraard verloopt niet alles van een leien dakje en verloopt het proces waarin, de grommende afgezonderde brombeer die Ian oorspronkelijk is, geleidelijk aan ontdooit niet zonder hindernissen. Toch zorgde zijn gedrag en Marcie’s reactie hierop vooral voor veel grappige scènes.

Het zal jullie niet verbazen dat ook dit verhaal uiteindelijk een positief einde kent. Dit lijkt wel een gegarandeerd onderdeel bij de boeken van deze schrijfster. Ook al is dit ergens een geruststelling soms zijn de eindes net iets te melig. Het zou echter wel eens kunnen dat dit me vooral opvalt doordat ik nog niet weg wil uit het rustieke Virgin River. Dit brengt me trouwens bij een volgende minpunt. Je denkt dat je nog een heel tal bladzijden te goed hebt voor je dit kleine dorpje verlaat en dan is het best wel een teleurstelling wanneer je ontdekt dat die laatste 38 pagina’s een preview zijn voor het volgende boek.

Het leuke is echter dat je ook dit keer al de bekende gezichten uit de vorige verhalen opnieuw tegenkomt maar dat ze dit keer niet de aandacht van de hoofdpersonages afleiden. Dat gevoel had ik immers wel bij het vorige boek uit deze serie.

Sommige dingen veranderen echter niet. Net als in de eerdere delen uit de Virgin River-reeks is ook Winter in Virgin River een ontspannend en hartverwarmend verhaal waarin de personages me regelmatig aan het lachen brachten maar even goed wisten te ontroeren.