Van climax tot anti-climax

Nell Zink, een naam die ik de laatste tijd zeer vaak tegenkwam. Een 51 jarige Amerikaanse -in Duitsland wonende schrijfster- met welgeteld 1 roman op haar naam. Misplaatst is haar nummertje twee. Ik geef het grif toe, het is wederom de omslag die me deed beslissen om deze roman te lezen. Ik begon eraan met niet al te hoge verwachtingen. Alhoewel de bib het werk labelde als 'satire' ....en daar kan ik van tijd tot stond wel eens van genieten....
Het moet gezegd, Zink kan schrijven, weet een milde vorm van satire te hanteren, doch schuwt het welig rondstrooien van stereotiepen, clichés geenszins. De roman leest dan ook als een trein, Zink geeft, als lezer neem je het aangereikte gedachteloos tot je....! Ik doe het heel zelden, mijn slaap laten voor een boek, maar gisterenavond moest en zou ik weten hoe deze roman zou eindigen. Ik ga het jullie niet verklappen...het boek is de moeite van het lezen zeker meer dan waard ...maar een waarschuwing mbt. uw nachtrust is toch aangewezen. Wat begon als een iets te gek verhaal kende een climax om tot slot te eindigen met een anti-climax die me een kater van formaat bezorgde.....en neen , niemand kan mij overtuigen, dat deze plot puur satire is..