De intieme vertelling biedt troost voor de maatschappelijke verwarring.

'Alleen zij' is het laatste deel van een triologie over Ayoub, een Marokkaanse Belg die aan zijn lot probeert te ontsnappen. Na 'Het schapenfeest' en 'Drarrie in de nacht' is Ayoub groot geworden, maar onzeker gebleven. De geest van de mislukte multiculturele maatschappij sluimert soms moedeloos door het verhaal. Maar meer nog ademt het verhaal hoop, biedt de intieme vertelling troost voor de maatschappelijke verwarring.

Het is in deze verhalen dat de ironiemeester Fikry El Azzouzi ons een kijkje gunt in zijn optimistische ziel. “Alleen zij” toont dat hij gelooft in de kleine verhalen die de samenleving veranderen. Als een puzzel die verandert omdat de duizenden mini-stukjes apart veranderen en nieuwe grotere vormen aannemen. Dat de wereld niet gered zal worden door grote politieke ideologieën of van zichzelf vervulde prominenten in het ‘kijk-naar-mij’ verontwaardigingscircus en selfietheater. Maar in mensen die elkaar vinden, hun vooroordelen opzij zetten , hun kwetsbare zelf durven zijn en de handen in elkaar slaan. Met kleine reëele handelingen de wereld een evenwichtigere plek maken, en zo zonder grote gebaren ingaand tegen het populistische spierballengerol dat de boventoon voert in het maatschappelijke debat. Om hem daarna opnieuw om zeep te helpen waarschijnlijk :)

El Azzouzi is een schrijver barstensvol talent, met een bevlogen pen waaruit met een rotvaart columns, theaterteksten en romans vloeien. Hij is de spreekbuis van een generatie jongeren waarover iedereen vaak de mond vol heeft, maar zelden iemand echt mee in dialoog gaat. El Azzouzi doet dat wel, ook al krijgt hij consequent het etiket “dwarsligger” opgekleefd. Weerbarstig en vlammend kritisch? Alleszins. Maar vooral constructief en niet te beroerd om maatschappelijke pijnpunten in een verrassend daglicht te plaatsen. Een vleugje zelfrelativering nooit ver weg.