Leeuwen wekken - Leeuwen getemd

De Israëlische Ayelet Gundar-Goshen is pas dertig jaar wanneer zij haar tweede roman Leeuwen wekken schrijft. Het is een roman waarin zij hersenchirurg Etan Green in een beweging laat draaien die tegengesteld is aan die van de aardkloot. Dat is tenminste het gevoel dat hij heeft wanneer de rust is weer gekeerd na de paar heftige weken met dramatische gebeurtenissen, weken waarin hij geleefd wérd. Als alle gewekte leeuwen weer getemd zijn en Etan weer met beide benen op de grond staat, denkt hij “Hoe mooi is die aardkloot op de juiste koers. Hoe prettig is het met hem mee te draaien. Te vergeten dat er ooit een andere beweging bestond.”
Die andere beweging waarin hij werd meegesleurd, werd aangeslingerd niet zozeer doordat hij per ongeluk een Eritreeër doodreed, maar door wat hij daarna verzuimde te doen: hulp bieden, bij het slachtoffer blijven en hulp inroepen. Etan koos voor de optie doorrijden. Vanaf dat moment is hij een speelbal in de handen van de weduwe van de aangereden Eritreeër. Aanvankelijk dicht hij haar edele motieven toe, wanneer zij hem dwingt Eritrese illegalen geneeskundige hulp te bieden. Van lieverlee komt hij erachter dat zij niet zo altruïstisch is als hij dacht. Tevens sluipt met elke nacht die er verstrijkt in het provisorische hospitaaltje steeds een beetje meer verlangen naar deze vreemde, trotse vrouw bij hem naar binnen.
Intussen spant zijn eigen vrouw, rechercheur, zich in om de dader van het ongeluk te vinden (bijna tegen de wens van haar meerderen) en om haar huwelijk te redden.

De karakters van de hoofdpersonages in deze roman zijn goed uitgewerkt, soms wel iets te vergroot, waar dat nodig is om bepaalde thema’s duidelijk naar voren te brengen. Het boek heeft een behoorlijk aantal pagina’s wat zeer waarschijnlijk te verklaren is door de vele thema’s die ook nog eens actueel zijn: de problematiek rond illegale vluchtelingen, discriminatie naar ras en geloof, waarheid versus leugen, corruptie, onkreukbaarheid, naastenliefde, huwelijkstrouw en overspel.
Van de bij-personages is geen enkele uitgewerkt.

De schrijfstijl was niet altijd even gemakkelijk te lezen, vaak werd er van perspectief gewisseld, maar dat maakte het voor mij tot een boeiende leeservaring; achterover leunen en eenvoudig consumeren was er niet bij! Er moest gewerkt worden, je moest je aandacht erbij houden, soms teruglezen, nog eens lezen, maar dat zorgde er wel voor dat je je bewust werd van het geschrevene. En dan bleek bij de vragen en de discussie binnen de leesclub dat je nog niet eens alles goed in je opgenomen had, dat toch weer dingen je ontgaan waren.
Daarom ook hier weer: lang leve de leesclub! Het maakt het lezen van een goed boek tot een nog betere ervaring.
Afrondend wil ik hier nog zeggen dat de schrijfster mij zeer aangenaam getroffen heeft niet alleen met de inhoud van deze indrukwekkende roman, maar ook met haar prachtige beeldspraak: “Maar haar grootmoeder gordde stug het harnas van de make-up om vlak voordat ze de volgende strijd in ging.” En: “Net zoals ambulances hun weg vrijmaken met luide sirenes, zo ging het ook in haar hoofd, waar alle andere gedachten opzijgingen tot niets de aanstormende argwaan meer in de weg stond.”
Voor mij was dit duidelijk een vier (4) sterren-boek!