'Wie achterbleef, deed niet meer dan bestaan'.

Er zijn nogal wat achterblijvers in dit boek. Zij proberen hun leven weer op de rit te krijgen, maar lijken daar niet goed in te slagen. Intussen zijn zij dwalers letterlijk of figuurlijk, zoals het personage David, die het verleden van zich af probeert te schrijven door een autobiografisch getint boek en essays. Eén levensteken van Kay, van wie hij de achterblijver is, is genoeg voor hem om het heden, een nieuwe relatie met Marcia, op het spel te zetten. Het (hoofd)personage Marcia, in de steek gelaten door haar ex, dwaalt achter mensen aan in de stad, en nadat ze David heeft ontmoet, dwaalt zij zo’n beetje in zijn voetsporen.
De vriendin van Marcia, Emma, heeft een groot verlies te verwerken. Een ogenschijnlijk goed huwelijk zet zij op het spel zoekend naar zichzelf, in het verleden en in het bed van een kunstenaar.
Ben, die portretten tekent en fotografeert, dwaalt van de ene vrouw naar de andere, waarbij leeftijd voor hem geen verschil maakt.

De roman heeft een (te) strak georganiseerde opbouw. De personages en de aantekeningen van David wisselen elkaar in een regelmatig ritme af. In het begin kost het enige moeite om zicht te krijgen op wie wie is en wat de onderlinge relatie is, maar dat wordt vanzelf duidelijk naarmate men verder leest. Al die verschillende verhaallijntjes met wel heel veel bijpersonages en namen zijn wel uitgezet maar komen niet allemaal bij elkaar en dat is jammer. Door de wisseling van personages wordt er zeker in het begin spanning opgebouwd rondom de vrouw Kay en haar verdwijning. Maar langzaam ebt die spanning weg omdat er te veel wordt vastgehouden aan die wisseling van personages die nergens gewone mensen ‘van vlees en bloed’ willen worden, die vreemd gedrag vertonen. Ook omdat er soms maar een pagina aan een personage gewijd wordt, en de vele uitweidingen, verwijzingen en weinig tot niets zeggende bijpersonages zorgen voor onnodige vertraging. Dan zijn ruim driehonderd pagina’s niet gemakkelijk om door te komen.
De prettig leesbare schrijfstijl die zeer toegankelijk is, en mooie suggestieve zinnen maken weer veel goed. Er zijn genoeg voorbeelden van mooie zinnen, maar deze vielen me op: “Er paste een huis in de ruimte die Theo tussen hen beiden liet.” “Dat met Ben was als een loszittend vel waar ze niet van af kon blijven.”
Helaas maken een mooie cover, prettige schrijfstijl, een aantal mooie zinnen dit niet tot een geslaagde roman voor mij.
Ik geef 2 sterren