Onderhuidse spanning

Lydia van Houten heeft een, ik zou bijna zeggen een on-Nederlandse schrijfstijl, die lekker vlot leest en je gelijk het verhaal in trekt. Het is geschreven vanuit de ik-persoon van Mikayla en dat maakt dat je je erg betrokken voelt bij de gebeurtenissen. Bovendien wordt de omgeving erg goed beschreven zonder dat het saai wordt, ik kon het huis en de omgeving zo voor me zien.
Soms kon ik me niet helemaal vinden in de beslissingen van de hoofdpersoon en vond ik de gebeurtenissen met de buurman zich wel erg onrealistisch snel ontwikkelen maar omdat het allemaal zo goed geschreven is, blijf je toch meeleven. Hier en daar een spatje romantiek maakt het verhaal smeuig zonder ranzig te worden.
Het was niet nagelbijtend spannend maar er was een onderhuidse spanning die aanwezig bleef gedurende het hele verhaal.
De hoofdstukken zijn vrij kort en de bladspiegel is rustig. De cover vind ik er mooi uitzien met de ‘versleten’ naam van de schrijver en het steeds, bij ieder woord, groter wordende lettertype van de titel. Dat dringt zich als het ware naar voren en komt dreigend over.
Een heerlijk boek dat zich moeilijk neer laat leggen en wat doet verlangen naar meer. 4****
Leesplezier: 4
Spanning: 4
Schrijfstijl: 5