Genieten!

Ontzettend genoten van dit kleine boekje (ongeveer 200 blz.), dat een beetje deed denken aan Boven is het stil van Gerbrand Bakker. De personages zijn intrigerend en je wilt weten hoe het komt dat ze zijn zoals ze zijn.
Het landschap dat beschreven wordt zie je zo voor je ondanks dat Mathijs Deen niet eens zoveel woorden gebruikt.

"De nacht is gevallen als Jan de weidsheid van zijn jeugd weer binnenrijdt. Door het openstaande raampje waait de zeelucht het bos aan flarden."

Met weinig woorden en korte zinnen weet hij tot je door te dringen. Soms zijn de dingen die zijn weggelaten duidelijker dan wanneer het wel zou zijn beschreven. Heel erg knap vind ik dat.
Overheersend thema is eenzaamheid. Boer Jan is naarstig op zoek naar wat gezelschap en hoewel Wil uit de stad komt, heeft ze weinig contacten. In het begin verloopt het stroef tussen de twee, en vooral de gesprekken draaien meestal uit op onenigheid. Toch kunnen ze elkaar niet loslaten.

" 'Verdomme,' zegt hij,' je bent niet weg, toch? Niet jij ook al? Je moet wel blijven.'"

Twee totaal verschillende karakters vinden elkaar: Wil komt tot rust en Jan wordt juist wat losser.
Een boek om in 1 ruk uit te lezen en om het daarna nog eens te herlezen en te genieten van de mooie zinnen en stijl van Mathijs Deen.