Je hoeft niet bang te zijn in het donker

De afstand tussen jou en mij en de kersenboom (2018) gaat over Mafalda, een jong meisje dat langzaam blind wordt. Vanuit Mafalda’s perspectief volgt de lezer haar dagelijkse leven, met het vooruitzicht dat ze ergens in de komende zes maanden blind wordt. Om grip te krijgen op de situatie maakt Mafalda een lijstje van dingen die ze heel belangrijk vindt, maar die ze binnenkort niet meer kan doen. Op dat lijstje staan de meest normale zaken, zoals het beklimmen van een boom of voetballen met vrienden. Naast al de trieste veranderingen die Mafalda moet accepteren, gaat het gezin ook verhuizen. Ze kunnen namelijk niet meer in een huis met trappen en allerlei obstakels blijven wonen. Als de spanningen te hoog worden, besluit Mafalda in een hoge kersenboom te gaan zitten om vanuit daar over haar leven na te denken.

De Italiaanse schrijfster Paola Peretti (1986) heeft een passie voor literatuur. Ze studeerde literatuur en filosofie en heeft verschillende cursussen over creatief schrijven gevolgd. Haar persoonlijke verhaal heeft iets bijzonders. Op veertienjarige leeftijd ontdekten dokters bij haar namelijk de zeldzame oogziekte Stargardt. Door deze ziekte kan ze steeds minder zien en men zou denken dat dit haar belemmert in het schrijven van romans. In een interview met The Guardian vertelt de schrijfster echter dat ze het niet anders had gewild en dat haar ziekte haar verbeeldingskracht juist heeft vergroot. Nu Peretti weinig meer ziet, zet ze haar andere zintuigen volledig in om beeldende zinnen te schrijven. Deze zintuigelijke kracht toont Mafalda in de roman De afstand tussen jou en mij en de kersenboom (2018) ook. 

“De noten lopen langs Filippo's armen naar beneden, ik voel hem naast me bewegen, dan verplaatsen ze in de pianowand een heel klein beetje. Ze kietelen mijn handpalmen. De muziek kruipt omhoog, om mijn schouders heen, en ik moet meebewegen, bewegen, en het ritme kan niet verkeerd gaan, want het zit binnen in me.”

In de roman staan meerdere vragen centraal. Hoe is het bijvoorbeeld om op zo'n jonge leeftijd een zeldzame oogziekte te hebben? Hoe ga je om met het verdrietige nieuws en wat betekent deze ziekte voor het leven van de andere gezinsleden? De schrijfster heeft goed nagedacht over de balans tussen fictie en non-fictie. Pas aan het einde van het verhaal maakt ze duidelijk dat er autobiografische elementen aan het verhaal van Mafalda zijn toegevoegd. Peretti schrijft zeer levendig en schroomt niet om ontroerende beelden vaker langs te laten komen. Door haar schrijfstijl laat ze zien dat ze wil dat haar woorden iets met de lezers doen. Literatuur bevordert vaak het bewustzijn over belangrijke onderwerpen en Peretti is erin geslaagd om begrip te vormen rondom jonge kinderen die met een ongeneselijke ziekte verder moeten leven. 

Het verhaal lijkt heel triest, maar heeft juist veel hoopvolle elementen in zich. Neem bijvoorbeeld de bijzondere mensen die Mafalda elke dag spreekt en de hulp die ze soms uit onverwachtste hoek krijgt. De roman gaat dus ook over vriendschap en de band die je met iemand kan krijgen zonder diegene met je ogen te zien. De kersenboom in het verhaal staat symbool voor alle dromen die Mafalda ondanks haar ziekte niet hoeft op te geven. De schrijfster heeft ook haar best gedaan om de roman met een hoopvolle boodschap te eindigen. Deze boodschap heeft te maken met het geven van steun aan mensen om in moeilijke tijden moedig te blijven: wie bang is, leeft niet voluit. Wees dus moedig. 

Voor de lezers die van meer actie houden, is het boek geen aanrader. Het verhaal focust zich namelijk geheel op de innerlijke wereld van Mafalda. Het verhaal zal wel goed in de smaak vallen bij mensen die graag geraakt worden door mooie omschrijvingen en die het waarderen om aan het denken te worden gezet over alledaagse thema's zoals vriendschap en liefde. De vertaling van Ada Duker en Henrieke Herber zorgt voor extra ontroering.