Psychologisch interessant debuut

Het debuut van Emma Cline, De meisjes, verscheen in 2016 en was al voor verschijning een enorme hype. Het boek werd bejubeld door collega-schrijvers en critici. Eerder verschenen verhalen van haar in onder andere The New Yorker. In 2017 werd de Californische auteur een van de Best Young American Novelists.

In De meisjes zien we het leven van de jonge Evie. Haar ouders zijn gescheiden en heeft ruzie met haar beste vriendin. Een toevallige ontmoeting met de mysterieuze en intrigerende Suzanne brengt Evie bij een commune onder leiding van Russell. Langzaam beseft ze dat het ideaal overschaduwd wordt door manipulatie, misdaad en extreem geweld.

Clines debuut geeft een fascinerend inkijkje in het leven van een kwetsbaar tienermeisje en laat zien hoe beïnvloedbaar (jonge) mensen zijn. Hoe we er alles aan doen om ‘erbij’ te mogen horen. Een oudere Evie kijkt in De meisjes terug op de gebeurtenissen in 1969 en ziet zichzelf terug in de jonge Sasha. Door haar verleden in retroperspectief te vertellen en te reflecteren op haar eigen jonge zelf en de mensen om haar heen is de roman meer dan een simpele thriller of misdaadroman.

Het psychologische aspect is van groot belang in dit verhaal en dat maakt de commune interessant. De motieven en daden zijn duidelijk verkeerd, maar toch weet Cline haar verhaal en personages van begin tot eind compleet geloofwaardig te houden. Het verhaal is goed geschreven en de opbouw zorgt ervoor dat je lekker doorleest. Cline maakt gebruik van flash forwards.

“Guy was degene die later die zomer de auto zou besturen met de meisjes erin. Hij zou eigenhandig zijn riem om de polsen van de huisbewaker binden, de grote zilveren gesp die sneed in de tere huid en een vreemdvormige afdruk achterliet, als een brandmerk. Maar die eerste dag was hij nog gewoon een jongen, die me een duistere blik toewierp als een magiër, en ik die, huiverend van opwinding, omkeek.”

De lezer weet dat er iets gruwelijks staat te gebeuren. Cline verwijst steeds naar de toekomst en geeft details weg, maar geeft de lezer steeds zulke kleine plukjes van het gebeurde dat het het einde niet verpest. Het hoe en wat precies blijft tot het eind onduidelijk en dat maakt dat de flash forwards de lezer nieuwsgierig maken zonder storend te zijn in de rest van het verhaal.

De meisjes mag dus met recht een geslaagd en intrigerend debuut genoemd worden. Het zet de lezer aan het denken over mens en maatschappij tegen de achtergrond van de vrijgevochten jaren zestig van de vorige eeuw. Een decennia waarin alles mogelijk was en dat in sommige harten zeker nog doorleeft, maar tegen welke prijs?