Liefde overwint overtuigend

In 1988 vluchtte Alicja Gescinska met haar familie uit Polen naar België. In Gent promoveerde ze tot doctor in de filosofie. Die filosofische achtergrond zien we terug in ‘Een soort van liefde’, haar nieuwe roman. Hierin schrijft ze indringend over de verschillende manieren waarop een mens lief kan hebben en welke gevolgen dit heeft in het leven.

Elisabeth staat voor de taak om het huis van haar overleden vader leeg te halen. Ze hebben al jaren geen goede band, dus moeilijk lijkt het haar niet. Maar dan ontvangt ze een brief, geadresseerd aan haar vader, en komt aan het licht dat haar vader een verhouding had met de Vlaamse studente Anna. Elisabeth overdenkt zijn leven vanaf dat moment vanuit een nieuw perspectief.

Filosofisch
In Een soort van liefde lopen de verhaallijnen van Elisabeth en Anna door elkaar. Dit houdt de vaart erin. Het onderwerp van de liefde wordt op filosofische wijze uiteengezet en in verschillende hoedanigheden uitgewerkt. De liefde van Elisabeth voor haar vader, zijn liefde voor zijn gezin, maar ook de destructieve liefde van haar vader voor zijn veertig jaar jongere studente en de liefde die een studiegenoot op zijn beurt ook voor haar voelt. Het verhaal dreigt even een clichématig einde te krijgen, maar gelukkig behoedt Gescinska ons voor die tegenvaller.

Liefde
De zinnen die Gescinska maakt zijn filosofisch, net als de manier waarop ze haar thema’s uitwerkt, maar zijn op geen enkel moment té. Bovendien worden de filosofische uitweidingen vlot afgewisseld met een simpeler taalgebruik, wat zorgt voor een prettige en rustige leeservaring. Deze schrijfstijl is geheel eigen aan Gescinska en dat maakt het lezen extra interessant. Uiteindelijk komt Anna in een van haar laatste brieven tot de volgende conclusie: ‘Nee, het is niet de rede, maar het vermogen om lief te hebben dat ons tot mens maakt. […] De mens is een soort van liefde.’ Het zijn zulke zinnen die ervoor zorgen dat Een soort van liefde nog lang blijft rondspoken in je hoofd, zelfs na het nogmaals herlezen van die laatste hoofdstukken.

[Deze recensie verscheen eerder (2016) op CLEEFT]