Lezersrecensie
Langdradig
Na het lezen van de autobiografie van Malcolm X bekeerde de Amerikaanse auteur Michael Muhammad Knight zich op zijn vijftiende tot de islam. Nu schrijft hij zijn proefschrift in Islamstudies. Zijn roman Taqwacore uit 2003 is in Nederlandse vertaling in 2016 weer zeer actueel, maar vooral ook erg langdradig.
De fictieve subcultuur Taqwacore, vernoemd naar het Arabische taqwa (godvrezendheid), is van mening dat punk en de islam prima met elkaar door één deur kunnen. In een huis in Buffalo, New York, woont een groep jonge moslimpunks die de islam allemaal naar hun eigen idee invullen. Het vrijdagmiddaggebed loopt zonder moeite over in een avond vol hardcore punk.
Geloofsovertuiging
Voor lezers die weinig van de islam weten is Taqwacore zeker interessant. Knight laat een groep jongeren zien die hun geloof een plek proberen te geven in de westerse samenleving, in Amerika in dit geval. Zijn personages hebben ieder op hun eigen manier kritiek op hiërarchische structuren binnen islamitische stromingen; in het huis wonen zowel mannen als vrouwen, wordt alcohol gedronken en is alles wat Allah verboden heeft ineens een optie.
Leuke insteek dus, maar helaas gebeurt er verder niks. De bewoners van het huis praten veel met elkaar, vooral over wat het inhoudt een goede moslim te zijn, maar de gesprekken zijn veel van hetzelfde en geven het boek een langdradig karakter: ‘Jehangir bereikte de staat van dronkenschap waarin hij nergens anders over kon praten dan Allah, zijn tragische tekortschieten als moemin en de belofte dat de Amerikaanse islam binnen een jaar of twintig zou opbloeien tot iets dat wereldwijd nergens anders mogelijk was.’ De ene keer in het boek dat er wel iets gebeurt wordt dat in vijf pagina’s afgeraffeld aan het eind, waardoor je alleen maar nog gefrustreerder achterblijft.
Arabisch
Ook frustrerend voor de lezer die het Arabisch niet machtig is, of niet genoeg van de islam kent om de standaardzinnetjes zo uit de mouw te schudden, is het gebruik van het Arabisch. De personages spreken elkaar in het Arabisch aan en de termen voor gebeden zijn ook behouden. Achterin is wel een verklarende woordenlijst opgenomen, maar na elke twee zinnen doorbladeren is toch echt te veel van het goede.
[Deze recensie verscheen eerder (2016) op CLEEFT]
De fictieve subcultuur Taqwacore, vernoemd naar het Arabische taqwa (godvrezendheid), is van mening dat punk en de islam prima met elkaar door één deur kunnen. In een huis in Buffalo, New York, woont een groep jonge moslimpunks die de islam allemaal naar hun eigen idee invullen. Het vrijdagmiddaggebed loopt zonder moeite over in een avond vol hardcore punk.
Geloofsovertuiging
Voor lezers die weinig van de islam weten is Taqwacore zeker interessant. Knight laat een groep jongeren zien die hun geloof een plek proberen te geven in de westerse samenleving, in Amerika in dit geval. Zijn personages hebben ieder op hun eigen manier kritiek op hiërarchische structuren binnen islamitische stromingen; in het huis wonen zowel mannen als vrouwen, wordt alcohol gedronken en is alles wat Allah verboden heeft ineens een optie.
Leuke insteek dus, maar helaas gebeurt er verder niks. De bewoners van het huis praten veel met elkaar, vooral over wat het inhoudt een goede moslim te zijn, maar de gesprekken zijn veel van hetzelfde en geven het boek een langdradig karakter: ‘Jehangir bereikte de staat van dronkenschap waarin hij nergens anders over kon praten dan Allah, zijn tragische tekortschieten als moemin en de belofte dat de Amerikaanse islam binnen een jaar of twintig zou opbloeien tot iets dat wereldwijd nergens anders mogelijk was.’ De ene keer in het boek dat er wel iets gebeurt wordt dat in vijf pagina’s afgeraffeld aan het eind, waardoor je alleen maar nog gefrustreerder achterblijft.
Arabisch
Ook frustrerend voor de lezer die het Arabisch niet machtig is, of niet genoeg van de islam kent om de standaardzinnetjes zo uit de mouw te schudden, is het gebruik van het Arabisch. De personages spreken elkaar in het Arabisch aan en de termen voor gebeden zijn ook behouden. Achterin is wel een verklarende woordenlijst opgenomen, maar na elke twee zinnen doorbladeren is toch echt te veel van het goede.
[Deze recensie verscheen eerder (2016) op CLEEFT]
1
Reageer op deze recensie
Meer recensies van Anne Oerlemans
Gesponsord
Deze thriller trekt je razendsnel mee in een complot met onbetrouwbare staatslieden met hun eigen agenda's, internationale conflicten en hoogoplopende bedreigingen voor de samenleving.
