Als in een roes gelezen

Een stad, het meisje en de duivel
Auteur: Svealena Kutschke
Uitgever: Atlas Contact, Uitg
Nederlandstalig
704 pagina's
ISBN 9789025447700
april 2018

----------Josefa Wilhelmina Graf kwam ter wereld met zwemvliezen tussen haar vingers en de blik van een roofdier; haar huid was zo teer dat Theresa meende het hartje in de borst van haar dochter te zien kloppen. Eén kort moment paste Theresa's hartslag zich daaraan aan, de onregelmatige slagen van haar dochter nabootsend en toen ze weer tot rust was gekomen, had ze het gevoel dat iemand haar het stof uit de ogen had gewist.----------

Het boek begint met een stamboom met als eerste:
Josefa Graf (1867) echtgenote van Johann Christoph Petersenn (1830)
Daarna alle nazaten die hier vanaf stammen.
Dit vind ik jammer omdat de ouders van Josefa Graf ook voorkomen in het boek namelijk:
Ludwig Maria Graf en Theresa, die beschreven wordt als een schoonheid die zo mooi is dat ze de bruid van de duivel moet zijn.

Het boek onderscheidt twee delen: Zomerzonnewende en Winterzonnewende.
Hier wordt het leven van Jessie Mertens, haar ouders, haar grootouders en haar overgrootouders beschreven.
Daartussen loopt een rode draad van de duivel.
Lucie, de grootmoeder van Jessie, en Jessie zijn anders want ze hebben geen schaduw.
Het verhaal over deze familie speelt zich af in Europa.
De oorlog, de trauma's, de opstand, politieke veranderingen en economische problemen spelen zich af in de tijd waar het boek over gaat.

Mijn mening:
Ik heb het boek gelezen als, nog niet gecorrigeerde, feuilleton in 7 delen.
Het eerste gedeelte vond ik erg bijzonder en ik keek hoopvol uit naar de rest.
Alleen kreeg ik na het eerste gedeelte het gevoel dat de rest van het boek geschreven is door iemand die in hogere sferen verbleef.
Dat werd me in het laatste deel, 7, helemaal duidelijk.
Het leek wel of ik meegenomen werd door iemand die Lsd had geslikt of iets dergelijks.
Wat eigenlijk goed weergaf hoe iemand ooit een trip heeft beleefd.
Het boek gaat door als roman. Het verhaal is chronologisch geordend en daardoor lijkt het meer op een familiekroniek. Dat vind ik heel verwarrend om te lezen.
Het zou fijner zijn als er een chronologische volgorde in zat.
In het boek staan hele mooie zinnen en dat geeft het een poëtisch tintje.

Ik geef het boek 3*

Met dank aan @Evy & @Gigi, die de discussie hebben geleid.
Jullie hebben de juiste vragen gesteld.
Ook de vragen van de afronding vind ik geweldig. Een mooi eind van de leesclub.
Hierbij wil ik ook de lezers bedanken voor de reacties.
Al die verschillende gedachtes en opmerkingen vond ik verrassend.
Ik las ook dat ik niet de enige was die bepaalde opvattingen had geuit over het boek.
De reacties hetzij positief of negatief hebben geholpen dat ik de handdoek niet in de ring wilde gooien. Er zijn momenten geweest dat ik er even genoeg van had.
Ik ga er vanuit dat alle 100 lezers hun missie hebben volbracht.
Tot de volgende keer in een andere leesclub.
Rotterdam, 19 mei 2018
Annemarie