Hazelwoud, een teleurstellend sprookje

Hazelwoud is een van de meest gehypete boeken van dit moment. Het kwam vorige week voor het eerst op de New York Times-bestsellerlijst en uitgeverij Moon (de uitgever van het boek) is al maanden laaiend enthousiast over hun boekbaby. Als fervente YA-lezer had ik door al die enthousiaste reacties heel veel zin in het boek. Helaas was het de grootste teleurstelling van het jaar.

Allereerst moet ik wel een oprecht applaus geven aan de uitgeverij voor de prachtige uitvoering van Hazelwoud. Een super mooie stofomslag mét fantastische dustjacket, daar ben ik altijd voor te vinden. Het is werkelijk een pareltje om vast te houden.

Helaas vond ik dat het boek niet zo’n pareltje vanbinnen was. Het boek begon intrigerend. Het was een en al mysterie en als lezer wilde je niets liever dan die ontrafelen. Maar toch had ik na pagina vijf al problemen met het boek en dat kwam vooral door het hoofdpersonage Alice en haar gedachtegang. Zo vind ik het raar dat ze haar moeder waarvan ze zielsveel houdt, telkens maar bij haar voornaam noemt. Ook vond ik sommige reacties die ze had op haar verleden eigenlijk best raar, want als ze al jaren uit een verschillende woonplaatsen heeft moeten vluchten door verdachte ‘ongelukken’, stel je dan na een bepaalde tijd als je volwassen bent die dingen niet in vraag? Dus ja, Alice was best wel naïef.

Door die vele vragen die al na pagina vijf in mijn hoofd tolden, ging ik met een kritische blik verder lezen en wist het boek me uiteindelijk maar matig te boeien. Ik vond het boek een beetje een samenraapsel van verschillende YA-verhalen. Moeder wordt ontvoerd. Meisje moet haar terugvinden. Jongen moet haar helpen. Je kent het wel. Pas toen de schrijfster de vertellingen van het Achterland beschreef, werd het boek interessant. Het ‘nieuwe’ sprookjes waren wreed, gruwelijk en spannend: na 100 pagina’s werd ik dus eindelijk in het verhaal gezogen. Nu ik het hele boek uitheb, waren die sprookjes het grootste pluspunt van Hazelwoud.

Verder werd het boek raarder en raarder naarmate ik de pagina’s omsloeg. Ik had de indruk dat Albert een heel speciale wereld wilde creëren met het Hazelwoud. Ze wilde magie, magie en magie, maar helaas vind ik niet dat het uit de pagina’s sprong. Ik werd niet meegezogen in de magische wereld en was er ook niet helemaal van in de ban. Alles leek hetzelfde en uiteindelijk leek het ook op niets.

Toen Alice dus in dat woud arriveerde, vergat ze precies ook haar moeder. Vraag me niet hoe het komt, maar ze vergat meteen wat haar missie was. En dat vond ik verschrikkelijk. De een na andere idiote beslissing van de personages – niet alleen van Alice – volgde en toen ik de laatste pagina omsloeg, was ik een en al verwarring. Het boek was sterk begonnen, maar die laatste honderd pagina’s waren heel erg zwak, verwarrend en teleurstellend.
Hazelwoud is een boek die nog in je hoofd blijft spoken nadat je de laatste pagina hebt uitgelezen. Vooral omdat je je oprecht afvraagt wat je zojuist hebt gelezen. Het was een moedige poging om me helemaal te betoveren met deze sprookjeswereld, maar het was geen geslaagde. Met een zwak uitgedacht plot en teleurstellend einde, moet dit boek een NOT zijn. En ik denk dat ik ook geen vervolg van dit boek ga willen lezen.