Precies wat je van Julie Kagawa gewend bent

Het voelt alsof ik De IJzerkoning (het allereerste boek van The Iron Fey-serie) een eeuw geleden las. Toen was ik nog kleine Audrey en smulde ik van alles dat een sprankeltje fantasie in zich had. Bijna tien jaar later komt Julie Kagawa met een nieuwe serie in dezelfde wereld en nu mag een van mijn favoriete personages de show stelen. Zou ik het even goed vinden als toen al die jaren geleden?

Wat absoluut niet veranderd is, is Julie Kagawa’s oneindige verbeelding. Zelfs na tien jaar blijft ze me verbazen met haar unieke wereld en worldbuilding. Om elke hoek schuilt er iets magisch en net wanneer je denkt dat Kagawa echt niets nieuws meer kan verzinnen doet ze het toch. Dat maakt deze serie heerlijk om te lezen en in weg te duiken.

Vreemd genoeg had ik de personages ook best wel gemist. Ik heb ze lang niet bezocht (zoals de meesten onder ons wel) en het was heerlijk om hun stemmen weer in mijn hoofd te horen. Vooral Grimalkin komt terug heel erg mooi naar voren in het boek, maar ook Puck krijgt meer diepte dan wat je van hem gewend bent. Het is fijn om te weten dat achter zijn grappige en soms harde karakter, ook iets anders schuilt.

Ook las het boek heel erg vlot en ik vond de vertaling van Karin de Haas heel erg fijn om te lezen. Vanaf pagina één word je weer in de wereld van Nimmernimmer gezogen en ja, ik had het best wel gemist. Julie Kagawa heeft zo’n fijne en toegankelijke schrijfstijl en als de plot dan ook nog een vlot loopt, dan heb je een voltreffer.

Het enige waar ik denk ik op stuitte is dat de plotopbouw van het boek grotendeels hetzelfde is als in de rest van de serie. Als je de meeste boeken van Kagawa hebt gelezen, dan herken je nu wel haar meest befaamde trucjes. Ook vond ik dat het boek op bepaalde momenten wel wat dieper had mogen gaan, maar tja, dat ligt waarschijnlijk aan mijn liefde voor complexiteit tegenwoordig.

Ik was bang dat ik niet meer ging genieten van De IJzerraaf, maar ik ben blij dat Julie Kagawa na al die jaren helemaal niet teleurstelt. Het was een fijn boek en nog fijner om even weer helemaal te verdrinken in de nostalgie. Ik kijk alvast heel erg uit naar deel twee, want die belooft (volgens Kagawa) heel speciaal te worden.