Veelbelovend debuut

De Genadigen van Margaret Owen stond al op mijn verlanglijstje sinds ik ervan hoorde. Unieke fantasy geïnspireerd door pestdokters én veel diversiteit, dat klonk precies perfect voor mij. Ik kreeg De Genadigen in een heel leuk verrassingspakketje van Blossom Books, dus ik begon er meteen aan.

Om eerlijk te zijn vond ik de worldbuilding in dit boek het beste. Het was uniek en toch heel erg vertrouwd. I mean, het concept van de pestdokters was zo leuk als ik het me had ingebeeld. De werking van de magie was verrassend heel ingewikkeld, maar tegelijkertijd was het echt leuk om elke mogelijkheid ervan te ontdekken. Alles in dit boek is tot de diepte uitgewerkt én dat maakt deze fantasy next level.

Bovendien moet ik Margaret Owen een applaus geven over hoe ze haar personages op papier heeft gezet. Het zijn zo’n volle personages, met hun eigen problemen, geheimen en onvolmaaktheden. Ik vond hun groei en vooral dat van het hoofdpersonage Fie prachtig uitgewerkt in het boek. Je merkt echt wel dat er nagedacht is over waar de schrijfster de personages naartoe wil brengen.

Ook (en dat ben ik nog niet veel tegengekomen in fantasy) zat dit boek boordevol diversiteit op verschillende vlakken. Dit boek was feministisch en open, zo open op alle vlakken. Dit was ook trouwens het eerste Nederlandstalig boek waar ik het genderneutraal voornaamwoord (hen, hun) ben tegengekomen. Dus ook een applaus daarvoor, want iedereen zou zichzelf mogen terugzien in een boek.

Maar helaas waren er ook een paar dingen die helaas niet zo perfect waren zoals het bovenstaande. Ten eerste, vond ik dat het boek in de eerste helft ontzettend stroef (maar dan ook echt) las. Er waren zoveel vreemde zinnen die met een verandering van de woordvolgorde zoveel beter zouden lezen. Vreemd genoeg had ik dat probleem na de eerste helft niet meer. Dus ik weet niet of het aan mezelf lag of niet, maar zo voelde het helaas wel aan. Of misschien ligt het in het algemeen aan de stijl van Owen, maar ik vond het hoe dan ook stroef lezen.

Ten tweede, heb ik alle plottwisten in het boek kunnen voorspellen en dat was wel jammer. Lezers die niet vooruit plotten zoals ik zullen er vast niets op aanmerken en zullen het boek heel leuk vinden, maar ik kon helaas niet verrast worden. Dat maakte het boek zo voorspelbaar en soms wel eens saai.

Tot slot, was ik helemaal geen fan van de romantische relatie. De Genadigen probeerde op zoveel vlakken zich af te zetten van de clichés en toch zat de cliché romance erin. Oké, ik hou van romantiek af en toe, maar het had hierin echt niet gehoeven. Het mocht voor mij nog meer slow burn zijn, maar dat is een persoonlijke ervaring.

De Genadigen is een veelbelovend debuut en moet gelezen worden alleen al voor het unieke uitgangspunt en de bloeiende diversiteit. Zo’n boeken mogen er wel meer zijn. Alleen jammer van het stroeve begin en de voorspelbaarheid, die helaas te veel doorwegen om het boek echt geweldig te vinden.