Geen einde...

Zonder de leesclub had ik al De oversteek gelezen, dat vond ik een literair meesterwerk en ik heb de auteur mogen ontmoeten afgelopen jaar. Door deze ontmoeting merkte ik dat ik toch wel heel graag zijn volgende delen wilde lezen. En de challenge werd een ware uitdaging. De oversteek heb ik voor deze ontmoeting weer gelezen, gevolgd door De twaalf en kort geleden De stad van spiegels. De uitweidingen en de uitgebreide beschrijvingen zorgden voor herkenning en ik had wel de neiging om dat over te slaan maar dat is dan toch weer een gemis.

Wat ik erg mooi vond aan deze trilogie is de achterliggende gedachte, de liefde voor de mensheid en dat de mens altijd weer opveert wat er ook gebeurt. Dat een mens heel veel aan kan en niet zonder liefde kan. Dingen die in de Trilogie voorkomen spelen zich af nu ook in de realiteit en dat is herkenning.

Er zijn veel plots in De stad van spiegels, en nu ik het uit heb bleef ik toch achter met een onbestemd gevoel, het einde van de menselijkheid dat toch weer opbloeit. Waar het virus, de virussen kunnen genereren blijkt dat de mens toch altijd opveert. En dat het opbouwen van een dorp, overal waar mensen bij elkaar zijn er problemen ontstaan. Er er zijn altijd mensen nodig die het goede doen.