Explosieve proloog, sputterend vervolg

Wintersville, een klein stadje in Ohio waar zelden niets meer gebeurt dan een winkeldiefstal, wordt opgeschrikt door de brutale moord op een zestienjarige scholier. Ben Stevenson, plaatselijk huisarts en patholoog-anatoom, heeft de weinig benijdenswaardige taak om het totaal verminkte lichaam te onderzoeken en de politie bij te staan in de zoektocht naar de moordenaar. Korte tijd later wordt een schoolmeisje brutaal aangevallen en vertoont dezelfde verwondingen. Ze overleeft het amper. Ben en zijn echtgenote Susan hebben zelf twee zonen en vrezen voor hun veiligheid zolang de dader niet is gevat. Maar dan ontdekt Ben iets dat zijn leven voorgoed overhoop gooit.

Het moet gezegd, de cover is prachtig. Donker en dreigend met een houten schuur tegen een onweerachtige hemel en twee bromvliegen in reliëf. De betekenis hiervan en ook van de titel, dringt pas door op het einde van het verhaal. Met Langzaam, sterf langzaam (vertaling van The Absence of Mercy), maakte de trauma-arts John Burley in 2013 zijn debuut in de Amerikaanse thrillerwereld. Hij kreeg prompt de National Black Ribbon Award voor origineel, nieuw talent.

Op de achterflap staat een quote van Linwood Barclay: ‘… Ik ben één keer opgestaan om wat te drinken en mijn zenuwen te kalmeren.’ Na het lezen van de explosieve proloog kan je niet anders dan hem gelijk geven. Maar daarna stuikt het boek in elkaar door de lange zinnen, interne dialogen en bedenkingen van het hoofdpersonage Ben Stevenson. Bij een thriller mag je in de meeste, of zelfs in elk hoofdstuk, een actie verwachten die het verhaal vooruit stuwt, maar die blijft uit. Wel worden we uitgebreid ingelicht over de technische elementen van een autopsie die zonder twijfel correct zijn, maar het verhaal ophouden en daarom niet echt in een thriller thuishoren, tenzij met mondjesmaat.

Iets over de helft wordt het verhaal spannender en gaat het naar een ontknoping toe, die een attente lezer wel ziet aankomen. Het einde is ietwat onbevredigend, omdat niets wordt verklaard. Je weet wie de dader is, maar je kent het motief niet. Burley maakt plots een sprong van vijf jaar in de tijd en dan hoop je dat je in deze epiloog de oplossing gaat vinden. Neen dus.

John Burley heeft zeker talent, maar hij had met dit gegeven veel meer kunnen doen: de perspectieven beperken, krachtigere zinnen en minder interne dialogen en overpeinzingen, zouden het geheel hebben opgetild. De technische beschrijvingen van de autopsie had de lezer er dan vermoedelijk graag bijgenomen. Een gemiste kans voor een veelbelovende nieuwkomer in de thrillerwereld.

Toch zou deze lezer niet zover willen gaan om Langzaam, sterf langzaam af te raden. Het is best aangename lectuur als je verwachtingen niet te hoog gespannen zijn door de mooie cover en de intrigerende proloog.