Een kabbelend riviertje met af en toe een stroomversnelling

De auteur Jet van Vuuren heeft geen introductie meer nodig. Op vijf jaar tijd produceerde ze maar liefst acht thrillers, waarvan De oppas  de recentste is. Ze heeft zonder twijfel een schare fans die reikhalzend uitkijkt naar een volgend boek.

Dorien is een veertiger, grotendeels bedlegerig sinds de dood van haar dochtertje. Haar echtgenoot Anton verdwijnt spoorloos.
Kim, de vroegere kinderoppas van de buren, heeft een straf van dertien jaar uitgezeten voor de moord op Suze, een van haar oppaskinderen. Ze beweert onschuldig te zijn en is vastbesloten de echte dader het leven zuur te maken en zich te wreken. Daarbij wordt ze geholpen door Max, de broer van Suze, die in haar onschuld gelooft en zijn eigen mening heeft gevormd over wie dan wel de schuldige is. 
Kim was niet bepaald de ideale oppas. Ze deelde af en toe de lakens met buurman Anton, de echtgenoot van Dorien, en liet de kinderen dan aan hun lot over. Als op een dag Suze verdwijnt, is Kim de ideale zondebok.

De boeken van Jet van Vuuren kenmerken zich door luchtigheid en alledaagsheid, wat helemaal niet negatief is bedoeld. De personages zijn mensen van vlees en bloed die door omstandigheden buiten hun wil om belanden in situaties die niet erg gezond zijn. Er zijn geen vuurgevechten, geen steekpartijen, geen bloederige toestanden. Haar verhalen moeten het hebben van emoties en intermenselijke relaties. Niets mis met die zaken, alleen hebben ze de neiging het verhaal op te houden waardoor het ontbreekt aan de nodige spanning die je toch in een thriller mag verwachten. Niet elk hoofdstuk heeft een actie die het verhaal voortstuwt, eveneens een noodzaak voor de spanningsboog.

Jet van Vuuren beheerst wel de kunst van het in diepgang beschrijven van haar personages, waardoor de lezer zich altijd wel kan herkennen in een of meerdere van hen. Dat is het geval in De oppas  en zeker ook in haar vorig werk. Van Vuuren gebruikt ook geen ingewikkelde zinnen of overbodige adjectieven, waardoor het verhaal vlot leesbaar is.

De lezer die knallend vuurwerk en bloederige slachtpartijen verwacht, komt bedrogen uit. Op de cover staat trouwens duidelijk vermeld dat De oppas een psychologische thriller is, maar psychologie en gedreven actie kunnen ook hand in hand gaan. Dat is met dit boek niet het geval. Pagina’s en hoofdstukken lang kabbelt het verhaal verder zonder noemenswaardige voortgang. Dezelfde situaties worden vanuit verschillende perspectieven beschreven. Dat heeft wel het voordeel dat de lezer zich, al of niet correct, een beeld vormt van de mogelijke schuldige en daardoor meegezogen wordt in het verhaal. Je wilt tenslotte weten wie het nu uiteindelijk heeft gedaan en of je met je giswerk in de juiste richting zat. Van Vuuren houdt dat gedeelte zo lang mogelijk verborgen, zet de lezer vaak op het verkeerde been en zorgt pas in de laatste hoofdstukken voor een vrij verrassende afloop.

De oppas  is een vrouwenthriller, ideaal voor iemand die enkele uurtjes ontspanning zoekt en tegelijkertijd toch de intrigerende puzzel wil oplossen die de auteur voorschotelt. Nazinderen gaat dit boek echter niet doen.