Moest er wel inkomen...

"Zelfs de lichtse aanraking van mijn huid is voldoende om een volwassen man in een paar tellen te doden." ~ p16.

Het was liefde op het eerste gezicht, in ieder geval op de cover. De prachtige kleuren, het meisje in de fles, de spotvernis en dan ook nog een hardcover... alles aan dit boek riep 'LEES MIJ!'. Ik was dan ook echt heel blij dat ik dit boek mocht lezen van Clavis.

"Hoe jong of oud je ook bent, hoelang het ook heeft geduurd, het gevoel dat er iemand om je geeft, vergeet je nooit." ~ p89.

De vergiftigde gave verteld het verhaal vanuit Twylla, uitverkoren door de goden en gezegend met een bijzondere doch dodelijke gave. Slecht de kleinste aanraking met haar huid is al dodelijk. Ze leidt een redelijk eenzaam bestaan aan het hof, in dienst van de koningin, waar haar gave word ingezet voor het geven van de doodstraf aan verraders. Het idee dat een jong meisje zo'n eenzaam bestaan leidde, raakte me enorm. Het verhaal kwam (voor mij) helaas traag op gang en ik had ook niet echt een klik met de personages, tot er op ongeveer 2/3 ineens een omslagpunt was. Ineens zat ik echt in verhaal en liet het mij niet meer los, en bij het omslaan van de laatste pagina had ik ook echt zin in het vervolg. Ik hou van plottwists! De personages werden interressanter, het verhaal kreeg meer tempo en het werd ook spannender.

"Ik ben het instrument van mijn eigen ellende geweest, steeds opnieuw." ~ p308.

Hoewel ik in het begin tijdens het lezen niet hoger kwam dan 2 of 3 sterren, sloot het verhaal voor mij echt af op een 5 sterren niveau, waarbij ik uiteindelijk uitkom op 3,5 ster. Ik rond het naar boven af naar 4 sterren omdat ik wel echt het gevoel heb dat ik verder wil lezen en er een belofte ligt voor het tweede deel. Ik hoop dat Melinda Salisbury dit ook waar gaat maken in het vervolg, ik kijk er in ieder geval naar uit! ♡