Wanneer hulp te laat komt

Stel je voor. Je zit op de middelbare school. Je hebt het naar je zin in je klas. En je haalt goede cijfers. Sommige klasgenoten lijkt altijd wel wat mee te zijn. Zo ook de jongen die Ty heet. Ty doet stoer, maar alles in zijn leven lijkt tegen te zitten. Als hij van school gaat, ben je blij van hem af te zijn. Maar dan word je opgesloten in de aula en staat Ty met een pistool te zwaaien.

Zo beangstigend is 54 Minuten van Marieke Nijkamp. Op een ochtend zoals vele andere houdt de directrice haar praatje voor de hele school. Wat zij niet weet is dat Ty onderweg is en hele andere plannen heeft. Claire is ondertussen met Chris aan het trainen op de hardloopbaan en Tómas heeft het ‘geluk’ dat hij inbrak in de kamer van de directrice en dus niet in de aula opgesloten zit.

54 minuten is beklemmend. Wat drijft een jongen zo ver dat hij zijn schoolgenoten gijzelt en ze één voor één afknalt? Heel langzaam wordt duidelijk wat een aantal jongeren met hem hebben/hadden. Nijkamp heeft gekozen om de hoofdpersonages banden met elkaar te laten hebben, zo zijn Tómas en Sylv broer en zus, is Autumn de zus van Ty en is Claire Ty’s ex.

Al deze personages vertellen vanuit hun perspectief het verhaal. De angst om te laat te zijn, en een geliefd familielid te verliezen door iemand die tot waanzin gedreven is, is voelbaar beschreven. De hoofdstukken wisselen op een duidelijke manier van perspectief en deze relatief korte stukjes lezen heel snel weg. De keuze om op deze manier het verhaal te vertellen werkt, elke keer wil je weer weten hoe het verder gaat met een ander personage en daarom is dit boek lastig aan de kant te leggen.

Elk hoofdstuk eindigt met – ik denk – Twitterberichten. De paniek is daar duidelijk uit af te lezen, maar veel toegevoegde waarde had dat voor mij niet. Het haalde me uit het verhaal en dat is zonde. Op een gegeven moment ben ik die pagina’s gaan scannen, zodat ik geen essentiële informatie zou missen.

Langzaam wordt duidelijk wat er in Ty’s leven gespeeld heeft. En dat is niet niks. Langzaam verandert de jongen die je in het begin van het verhaal veracht vanwege zijn gruweldaad in een slachtoffer. Het is duidelijk dat hij om hulp riep, maar niemand hem hoorde. En nu is het te laat.

Ty is zeer geloofwaardig neergezet – net als de angst van de jongeren in de aula. En juist die geloofwaardigheid beangstigt tijdens het lezen. Er zijn zo ontzettend veel jongeren die zich niet geaccepteerd voelen. Die zo hard vechten voor hun plekje en het niet krijgen. Die zich een niks voelen. In plaats van goede hulp te krijgen, worden jongeren aan hun lot overgelaten. Mensen klagen over de jeugd, maar in plaats van hulp aanbieden, laten ook zij ze in de grond zakken. Een hele harde realiteit die door het lezen van die boek nog even extra bewust wordt gemaakt.

24 minuten is een young adult verhaal over angst, (wan)hoop en liefde. Tijdens het lezen voel je woede, medelijden en plaatsvervangende angst. Ook hoop, dat het ooit beter wordt; dat de ogen van de hulpinstanties echt geopend worden en dat ook deze jongeren zich geaccepteerd voelen en een plek in de maatschappij krijgen. Alleen al vanwege de boodschap vind ik 24 minuten een echte must read.