Recensie De deur

Laat ik beginnen met twee quotes.. (niet bang zijn... het zijn geen spoilers):

Emerence zou mij op een dag weten te bewijzen, zonder er een woord over te zeggen, dat wat ik beschouwde als geloof, alleen een vorm van traditiegetrouwdheid was, dat mijn moraal ook slechts discipline was, een resultaat van mijn omgeving, mijn scholen, mijn gezin en mijn eigen oefeningen.

Ze zegt het inderdaad nooit, maar waar mevrouw de schrijfster Emerence's houding tov kerk en geloof ophangt aan dat ene incident, laat het daarop volgende incident veel beter zien wat Emerence's houding werkelijk bepaald....

Er was geen sprake van pruimen voor het middagmaal. Er was aspergesoep, kip met paprikasaus en karamelpudding, de pruimen lagen daar nog ongewassen, niet voorbereid, blauw te wezen op het aanrecht waar ik ze had laten liggen.

Waarbij haar uitleg even verderop helemaal niets meer te raden over laat. Dat is Emerence... en zo heeft ze geleefd.

Uiteindelijk vind ik het een intens triest boek... een vrouw die zo bijzonder is, die zoveel mensen en andere dieren geholpen en gered heeft... en ze daarbij altijd in hun waarde heeft gelaten, krijgt van al die anderen en al helemaal van mevrouw de schrijfster niet de gelegenheid om op haar manier te sterven. Ze moet de schande ondergaan, ze moet ondervinden dat iedereen tegen haar gelogen heeft en dat haar 'menselijke Viola' er uiteindelijk ook toen niet voor haar was, net zomin als Evi ... wat een triestheid. Eigenljk is de enige die handelt op een manier die Emerence niet verrraadt.... Sutu.

Wat een gerechtigheid dat de houtwurm, ooit meegekomen in de ark van Julian Barnes, als zovelen onderdak gevonden had bij Emerence .

Aanrader, zonder meer!