Recensie De eenzaamheid van de priemgetallen

Onder andere naar aanleiding van de reactie van Andriez heb ik dan toch ook maar De eenzaamheid van de Priemgetallen in de bibliotheek opgezocht en gelezen. Ik heb 'last' van een 'best seller' syndrooom: vrijwel altijd valt zo'n boek me erg tegen en daarom 'durf' ik er vrijwel nooit een te lezen.

Maar De eenzaamheid van de priemgetallen is zonder meer een goed geschreven boek, waarbij de titel de lading dubbel en dwars dekt. Net zoals tweeling priemgetallen nooit en te nimmer dichterbij elkaar kunnen komen, kunnen en willen de beide hoofdrolspelers elkaar niet echt benaderen. Dichtbij, maar nooit echt samen.

Goed opgebouwd, goed geschreven, goede titel, allemaal niets mis mee. Het is alleen jammer dat het waarom van de handelingen van de personen te vaak heel expliciet wordt uitgelegd: "Hij zei het expres zo, om haar duidelijk te maken dat hij nu lang genoeg aan het spelletje had meegedaan." Daarmee voel ik me als lezer een beetje buiten spel gezet, dat stoort me en het maakt - voor mij - het verhaal saai.