Recensie Een mooie plek om te sterven

De (hoofd)personen uit Een mooie plek om te sterven kwamen voor mij niet echt tot leven. De goede(n) te goed en de slechterik(ken) te clownesk slecht. Allemaal net een beetje 'te' en vooral een beetje te ongeloofwaardig, te houterig. Het is jammer, want op zich is het verhaal dat verteld wordt, in die 'setting' als basis wel heel intrigerend. Ik had graag wat meer inzicht gehad in de verhouding tussen Willem Pretorius en Shabalala, want dat lijkt toch de spil van het verhaal. Omdat Willem Pretorius alleen maar de rol van lijkt speelt en Shabalala een bijrol heeft als de ongenaakbare, niet te raken, trotse, zwarte man, is dat vrijwel onmogelijk. Davida's gedragingen zijn wel te verklaren, maar komen, bij mij althans, niet 'natuurlijk' over. En ook de rol van de geheime dienst en de wijze waarop zij op zoek zijn naar de dader, die beter past in hun opzet, is mij allemaal wat te ver gezocht.
Natuurlijk werd (en wordt) er zo gehandeld; het komt vaak genoeg voor dat niet de echte dader wordt opgepakt, maar er allerlei andere motieven een rol spelen bij het pakken van een passende dader. Maar ik vond het hier niet op zijn plaats, zeker omdat er zonder dit zijspoor genoeg zou zijn overgebleven om er een echt goed, spannend verhaal van te maken.

De ontknoping is na enige tijd geen verrassing meer. Dat hoeft ook niet, omdat de hoofdpersoon zich tegen die tijd in zulke netelige omstandigheden bevindt, dat je door blijft lezen om erachter te komen hoe een en ander nog tot een goede afloop kan komen. Al met al een aardige detective, dat de gelegenheid geeft om een - hoewel ietwat gekunstelde - blik te werpen in het leven van een afgelegen Zuid-Afrikaans dorp, net na de officiële invoering van de Apartheidswetten. Dat laatste, die Apartheid, staat alleen al garant voor een bizar en eigenlijk totaal onbegrijpelijk verhaal.