Op herhaling. Vermoedelijk...

Koeleman's Het wikkelhart lijkt, na een blik op de achterflap, niet meteen een erg origineel verhaal te vertellen, want al heel wat collega's van Koeleman hebben het thema uitgewerkt van de best sellende schrijver die (jaloers) gevolgd wordt door dat andere type, de worstelende, gefrustreerde schrijver die maar blijft proberen om een goed verhaal te schrijven maar altijd vindt dat hij mislukt. Het eerste type wordt verbeeldt door Nick, de tweede door Dom, kort voor Dominic. Koeleman weet het onderwerp echter op buitengewoon originele en spraakmakende wijze uit te werken. Dat is niet alleen prettig voor de lezer die niet van standaardverhalen houdt, maar ook voor leesclublezers, want het is in dat kader dat ik het boek gelezen heb, en er - net als de andere leesclubbers - vrijwel niet over uitgepraat raakte.

Als Nick en Dom nog studenten zijn, gaan ze samen op vakantie naar Frankrijk. Op een dag, vluchtend voor de verveling, wonen ze een vreemd optreden bij van een meisje waarvan ze - achteraf - vermoeden dat er iets met haar en haar familie aan de hand is. Beiden nemen zich voor om een verhaal van deze gebeurtenis te maken. Nick lukt het, en het boek wordt zelfs direct een best seller. en het begin van een glanzende schrijverscarrière. Dom krijgt het maar niet voor elkaar om zijn verhaal, gedachten en observaties op papier te zetten, en raakt van de weeromstuit het spoor compleet bijster.

Een van de deelnemers riep al snel in de leesclub dat het hem aan verhalen (films, tv, ed) van David Lynch deed denken, en - hoewel ik dat in het begin totaal niet zo ondervond, begon ik gaandeweg steeds meer een 'Lodge-gevoel' bij de boek te krijgen. Maar... net zoals ik de zevende aflevering van de derde serie van Twin Peaks te ongrijpbaar vond, vond ik het op tweederde van Het wikkelhart wat teveel van het goede worden en verloor ik mijn interesse voor het wel en vooral het wee van Dom en begon ik naar het einde te verlangen. De leesclub(deelnemers) hebben me geholpen door te zetten, en dat is maar goed ook, want uiteindelijk legde ik het boek tevreden onbevredigd weg. Tot een volgende keer, want één keer lezen, is niet genoeg. Vermoed ik.