Vluchtig

Deze ietwat duistere, humoristische roman vertelt het verhaal van Korede, het lelijke eendje, en de oudere zus van de immer lieflijke, vrolijke, en zeer aantrekkelijke Ayoola, die een even gewelddadige als unieke hobby heeft: haar geliefden vermoorden.

Oyinkan Braithwaite vertelt het verhaal van de twee zussen met brille, vlot en in een opeenvolging van (zeer) korte hoofdstukken. Alles wordt verteld vanuit het perspectief van Korede, degene die altijd in de schaduw van Ayoola heeft moeten leven, omdat dat nu eenmaal haar rol is. Niet alleen omdat Ayoola zoveel schittert dat iedereen in haar nabijheid geen andere keus heeft dan in de schaduw te leven en haar ten dienste te zijn, maar ook omdat de rol is van de oudste van de kinderen in Nigeria. Want dat is waar deze korte roman zich afspeelt.
Het kost niet veel moeite om aan te voelen hoe Korede zich voelt, waarom ze doet wat ze doet en waarom ze blijft doen wat ze doet: de troep opruimen die haar zuster veroorzaakt. Korede begrijpt dat altijd, van jongs af aan schitteren, grote nadelen heeft waarmee het lastig leven is. Als er al mee valt te leven.

De lichte toon maakt dat de macabere thema's, zelfs in het tragische achtergrondverhaal van Korede's familie, veraf blijven. Dat zal voor de een een verademing zijn, voor de ander een gemis. Nergens wordt aan je tranen getrokken, nergens wordt het zwarte, het onbeschrijflijk nare meer dan een vluchtige schaduw. Wat mij betreft te vluchtig. Althans, dat denk ik nu, maar dat zou morgen, volgende week of volgend jaar best eens anders kunnen zijn.