Pech

Lars Myttings eersteling heeft pech dat het pas nu, tien jaar nadat het geschreven is, in het Nederlands vertaald is, want inmiddels heb ik al zoveel boeken over dit type mannen (introvert, sympathiek onhandig, non communicado) gelezen, dat het me een beetje de neus uitkomt.

Tien jaar geleden had ik me er vast en zeker meer mee vermaakt, en me wellicht wat minder gestoord aan de wat platte wijze waarop ieder ander personage in de roman wordt weergegeven, waarbij de vrouwen allemaal hetzelfde lijken: vaag. In ieder geval voor Erik, die totaal niets begrijpt of snapt van deze wezens die allen - op den duur - niet lijken te willen wat Erik wil. Hij wil dat alles zoveel mogelijk blijft zoals het is, ook al verandert de wereld buiten Erik zodanig dat wat hij zo graag wil (behouden) niet meer behouden kan worden. Zijn streven is sympathiek, de wijze waarop hij zijn klanten op allerlei, soms zeer ingenieuze wijze helpt, wekt heimwee op naar vroeger en zelfs de wijze waarop hij zijn 'aartsvijand' tracht beet te nemen is aandoenlijk.

En dan, dan gebeurt alles tegelijk: zijn allereerste vriendin spookt letterlijk rond, zijn ex-vrouw spookt figuurlijk rond, een derde vrouw, Ellen, werkzaam bij Mobil, wil hem op allerlei gebieden helpen, maar ze leven in zulke verschillende werelden dat dat niet goed kan gaan, zijn jonge vriend en de dochter van zijn 'aartsvijand' doen samen iets gruwelijk doms, en de eigenaar van de sloperij waar Erik al van jongs af aan mee bevriend is, overlijdt.
Houd je dan maar eens staande....

Duivels veel pech, dus. Bovendien heeft dit boek niet alleen pech dat ik het nu pas kon lezen, maar ook dat ik geen 'halve sterren' als waardering kan geven. Het is te goed geschreven voor drie, maar het verhaal vind ik niet (meer!) interessant genoeg voor vier....