Recensie Tsitsikamma

Na een trage, lange aanloop waarin het verleden en heden van alle hoofdpersonen uitgediept wordt op het moment dat ze arriveren in het huis van Gerhardt in Tsitsikamma, begint het verhaal van de bijeenkomst.
De familie van Gerhardt bestaat uit zijn dementerende vader Eben, zijn tante Dorothea (zus van zijn vader) en de vier kinderen van Dorothea met hun gezin: Maryn, Jannes en hun twee kinderen; Juliana en haar drie kinderen aangevuld met een au pair; Sias, vrijgezel; Driessen, gescheiden.
Bijeenkomsten zoals nu door Gerhardt geregeld zijn geen gewoonte, integendeel zelfs. Dat men elkaar zo weinig ziet heeft zo zijn redenen en één van de belangrijkste is de dood van Alet, het vijfde kind van Dorothea en haar inmiddels overleden man Laas. Na de dood van Alet, is Dorothea vertrokken om zich te volledig te richten op het weven van tapijten, waarbij de zorg voor de overgebleven vier kinderen helemaal heeft overgelaten aan Laas. Dat heeft zo zijn gevolgen gehad voor de kinderen, want Laas was bepaald geen aardige, meelevende vader én al helemaal niet voor zijn dochters.
Het kan natuurlijk niet uitblijven dat, nu iedereen op elkaars lip zit, allerlei tot dan toe ondergronds gebleven gevoelens en emoties aan de oppervlakte komen en uiteindelijk leiden tot een uitbarsting. Het is passend, maar ook enigszins gekunsteld, dat het Eben is die aanleiding geeft tot de meest verbazingwekkende onthulling.

Tsitsikamma is prettig geschreven en zit vol met interessante personages, die in het begin uitgebreid geïntroduceerd worden. Het is jammer dat na die zorgvuldige introductie, de gebeurtenissen tijdens de samenkomst zo vluchtig worden beschreven dat het soms onbegrijpelijk wordt waarom een personage op die manier reageert. Gerhardt's langdurige zwijgen over zijn rol in het geheel komt bijvoorbeeld niet erg geloofwaardig over en de wijze waarop het nieuws ontvangen wordt geeft daar al helemaal geen aanleiding toe. Waarom Juliana aan de drank is geraakt blijft duister (haar huwelijk, hetgeen Laas haar heeft aangedaan, de dood van Alet, het verdwijnen van Dorothea of een combinatie daarvan?), maar haar actie op het strand komt echt uit het niets.
De opbouw heeft ook iets vaags: het eerste en het laatste hoofdstuk wekken de indruk dat Gerhardt een andere rol heeft dan in de rest van het verhaal, maar het blijft zo vaag dat je er niets mee kunt. Beetje zonde van een boek dat zo goed begon, maar door het afgeraffelde einde zorgde dat ik het lichtelijk teleurgesteld dichtsloeg.