Björnstad van Fredrik Backman. Een recensie.

Eerlijk gezegd, ik kende deze auteur niet. Hij is een columnist, woont in Zweden en heeft een zestal boeken geschreven. Hij scoorde wereldwijd met het boek ‘Een man die Ove heet’. Toen ik aan dit boek begon, ijshockey staat centraal, vreesde ik dat het een soort van sportboek zou worden, die worden de laatste tijd regelmatig op de lezer losgelaten, maar niets is minder waar.
Het verhaal speelt zich af in Björnstad, Zweden. Het ligt afgesloten van andere dorpen en steden. De hevige koude en veel sneeuw zullen daar mede oorzaak van zijn. Fredrik Backman heeft hier duidelijke grenzen bepaald.
Zowat de hele roman heeft het over Bjornstad, in feite een dorp waar de gemeenschap op de eerste plaats komt. Iedereen kent iedereen. Dé schakel in hun verbondenheid is ijshockey. Word je geboren in Björnstad of kom je er wonen, dan is het de evidentie zelve dat je speelt voor hun ijshockeyteam of op z’n minst supportert.
Op hun resultaten van de afgelopen jaren kan het team niet erg fier zijn. Maar er is een kans dat het dit jaar beter wordt. Het team staat heel dicht bij de finale. Op deze wijze kunnen ze hun ‘dorp’ op de kaart zetten en daar heeft zowat elke inwoner iets voor over.
Backman doorspekt zijn roman overigens met maatschappijkritische thema’s. Pesten, ver- of wantrouwen, dorp versus stad, doorzetten, armoede, racisme, homofobie … je krijgt ze een voor een aangereikt.
Het is even wennen aan de vele wisselingen van vertelperspectief. Je voelt ook dat de auteur flink wat geïnvesteerd heeft in research. Dat wordt overigens bevestigd in het dankwoord. Deze roman is doorweven met bijzondere cliffhangers die je alsmaar verder meenemen doorheen het verhaal, maar ook met knap taalgebruik, en dat is een pluspunt, ben ik dol op. Geef toe, zinnen als hieronder, zijn toch om duimen en vingers af te likken.

Björnstad ligt nergens dichtbij en zelfs op een kaart ziet de plaats er onnatuurlijk uit. Alsof een dronken reus geprobeerd heeft zijn naam in de sneeuw te pissen. (p 9)
Of deze.

(…) ze tokkelt op haar gitaar en laat de klanken tegen de muren en het plafond stuiteren, steeds eenzamer, totdat ze oplossen in het niets. (p 24)
En zo zijn er nog velen.

Peters wenkbrauwen trillen, dat is het enige fysieke teken van de ondraaglijke vuurstorm die in zijn binnenste woedt. (p. 294)

Ik ben hebban.nl meer dan dankbaar dat ik dit ‘vooruitexemplaar’ mocht ontvangen, lezen en recenseren. Het boek zal in de handel te verkrijgen zijn op 6 febr 2018. Een dikke aanrader.