Wat een prachtig debuut.

Bridget Collins (°1981) verdiende haar strepen reeds als young adults-auteur (The Traitor Game) en als tekstschrijver voor theater, maar richt nu haar pijlen op fictie voor volwassenen. En hoe …
De boekbinder is haar debuut en wat voor een. Het boek is moeilijk te plaatsen. Het lijkt een historische roman - over het boekbinden voor de industriële revolutie in Engeland – maar het bevat evengoed magische elementen.
Emmett, een boerenzoon, gaat in de leer bij een boekbindster. Zij weet dat hij de aangeboren gave heeft om herinneringen van mensen te wissen en in een uniek boek vast te leggen of zoals de auteur het noemt: mensen binden.
Een dergelijk boek kan zowel in goede als verkeerde handen vallen. Op een dag doet Emmett een verbijsterende ontdekking. In een kluis onder de werkplaats van zijn mentor ontdekt hij een boek met zijn eigen naam erop.
Het laat zich al raden dat misbruik van bindingen schering en inslag worden, iets waartegen het hoofdpersonage, Emmet, zich met hand en tand verzet. Het wordt makkelijk voor bijvoorbeeld verkrachters om hun slachtoffer te laten ‘binden’, zodat zij zich niets meer herinneren van de feiten. In de loop van het verhaal wordt ook duidelijk dat Emmet zich aangetrokken voelt door Lucian, een jongen uit hogere stand. En dat zorgt in die milieus uiteraard voor de nodige problemen.
De thema’s in dit boek zijn o.m. homoseksualiteit, verliefdheid, je eigen weg zoeken, liefde en verdriet, de dood. Bridget Collins schrijft bijzonder mooi. Hieronder een keuze uit een overvloed aan zinnen in een prachtige taal, zinnen die je tweemaal moet lezen, die je moet proeven.

• Hier dregde de klok de seconden uit de poel van de dag omhoog alsof het stenen waren, liet ze dan weer vallen en gaf elke rimpeling de ruimte voordat de volgende steen het water raakte. (p 36)
• Het was nevelig, met een bijtende vochtigheid die onder de huid leek te kruipen, terwijl de mist mijn hoofd was binnengeslopen. (p 135)
• Het klonk onschuldig, maar de zweem van spot ontging me niet, verborgen als een glasscherf in een kom water. (p 205)
• Het voelde aan als peuteren aan een korst: zowel pijnlijk als onweerstaanbaar. (p 247)
• Ik walg van je … Zo ging het maar door. Verwensingen waarvan ik niet wist dat ze die kende. Woorden die nu geen pijn deden, maar die als splinters zouden gaan etteren. (p 291)
• Door een dun laagje sneeuw oogt de tuin grijsachtig; verloren en rafelig als vloeipapier dat in de regen heeft gelegen. (p 347)

Het mag duidelijk zijn dat ik dit boek meteen in mijn top 10 rangschik. Ik heb ervan genoten, meer nog, ik moest ‘afkicken’ toen ik het boek gelezen had. Zomaar een nieuw boek lezen, dat vlotte niet.