Wat een betoverende novelle.

Al van gehoord? Ik gok van niet, en dat is spijtig. Wat mij betreft, mag op hem en zijn schrijfsels een flinke spot gericht worden.

Werfel Franz, schrijver en dichter, geboren in Praag (1890) en gestorven in Beverly Hills (1945), heeft ondermeer “De veertig dagen van Musa Dagh’, een grote historische roman op zijn teller staan. Het beschrijft de massamoord op de Armenen in 1915 door de Turken en behoort tot de hoogtepunten van zijn werk.

Het was echter niet dit magnum opus dat ik las, maar ‘Het bleekblauwe handschrift van een vrouw’, en dit op aanraden van een ex-collega die ook kan genieten van ‘taal an sich’. Geef toe, Het bleekblauwe handschrift van een vrouw, niet zo’n catchy titel, maar wat een betoverende novelle.

Op de eerste pagina’s loodst de vertaler, Marc Rummens, je gladjes doorheen enkele hoogtepunten uit Werfels leven. Zo maak je o.m. kennis met Alma Schindler, zijn Weense echtgenote en ex van Gustav Mahler, de bekende componist. Kwestie van dit boek te plaatsen in zijn volledige oeuvre én in de tijd, om je vervolgens naadloos onder te dompelen in een stilistische tuin van Eden.

Zinnen als: ‘Door het getraliede en door wilde wingerd overschaduwde raam dringt de zon naar binnen met schaarse en stroperige honingdruppels’,

of deze: ‘Haar gezichtje, dat uit maansteen gesneden leek, werd beheerst door de grote ogen die helemaal in de schaduw lagen. Hun verpletterende blauw onder de zwarte wenkbrauwen en wimpers leek wel verdwaald te zijn uit een koele verte’,

en ik doe er nog eentje bij: ‘De slagen van een cavalerieaanval knetterden over de daken en door de straten. Ergens in het reusachtige gebouw van regen rolde de donderslag weg, er was geen bliksemflits aan voorafgegaan.’

En dit is maar het topje van de ijsberg. Je wordt gaandeweg gedragen door een sublieme taal, licht als een veertje, expressief en in een ritme dat je als lezer meeneemt in een wereld waarin de auteur zijn protagonist, Leonidas, in een onverkwikkelijk slippertje dropt, en dit tegen een achtergrond van de ‘Anschluss’ bij het Duitse Rijk, waarin, ook in deze novelle, vooral joden het gelag betalen. Dat slippertje wordt overigens uitvoerig uit de doeken gedaan. Het start met een brief waarop Leonidas het weelderige handschrift (titel!) van een eerdere relatie herkent. Zij doet in een noodkreet beroep op zijn hulp, en heer als ie is, hij gaat daar op in. Overigens met alle gevolgen vandien.

Een heerlijk boek, eentje om te koesteren en te herlezen. Slow reading uiteraard. Deze uitgave zal door zowat elke literatuurliefhebber gesmaakt worden én … het verdient echt wel een plek in onze stadsbibliotheek.