Eentje om te koesteren.

Heb zopas ‘Echo’ van Thomas Olde Heuvelt verslonden. In Spanje, op het strand. Een ander werkwoord dan ‘verslonden’, dekt de lading niet. Whaauw, wat een boek.

Nick Grevers en zijn klimmaatje, Augustin, worden tijdens een klim aangetrokken door een berg, de Maudit, die, en dat vinden ze meer dan vreemd, nergens op het net wordt vernoemd of beschreven. Toch zetten ze door en beklimmen die berg. De gevolgen zijn akelig, eigenlijk komt godsgruwelijk meer in de buurt. Nick ontwaakt uit een coma. Zijn aangezicht is afgrijselijk verminkt en zijn vriend, Augustin, is dood. Tijdens de revalidatie proberen Nick en zijn partner Sam een verklaring te zoeken voor het hele gebeuren, met alle gevolgen vandien.

Vanaf hoofdstuk 1 tot en met blz 613 zit je in een literaire rollercoaster. Je wordt meegesleurd, ondergedompeld, kortom je maakt deel uit van een krankzinnig verhaal. Wanneer je het boek even neerlegt - eten, slapen en douchen moet sowieso gebeuren - knaagt die klepper zich holderdebolder op de voorgrond. Je wilt absoluut weten waar deze story je mee naartoe neemt, je verlangt ernaar, het wordt onderdeel van je dagelijkse beslommeringen. En dat maakt dit boek tot een absolute topper in zijn genre.

Te meer omdat je als literatuurliefhebber ook op gebied van taal meer dan aan je trekken komt. D’r staanjuweeltjes van zinnen in. Wat denk je van:
De bergen waren een wereld zonder het vernis van de beschaving en ik voelde de onweerstaanbare drang ze bloot te leggen.
Of deze:
Een schel, maniakaal gejank kwam neergedaald uit de sneeuw, zo dichtbij dat we alle drie in elkaar doken. Zo dichtbij dat het écht was geweest, dat het was doorgedrongen in het tekstiel van onze werkelijkheid en er een schreeuwende vlek in achterliet. (452)

Dit nog. Voordat ik van alle daken van de wereld, of misschien van hoge toppen, wil brullen: ‘Dit boek moét je lezen!’, wil ik nog kwijt dat ik, mét plezier, het sprankelende dankwoord achteraan in het boek las, en dat gebeurt zelden. Kortom, een boek om te koesteren.