Van een onaardse schoonheid.

Ik heb met heel veel genoegen dit debuut gelezen. Deze roman is van begin tot het einde pure poëzie. D’r zijn zoveel zinnen die smaken naar meer. Het geloof (gereformeerd in dit boek, bij mij rooms-katholiek) speelt een grote rol in het verhaal, en daar kon ik mij meermaals in herkennen.
Er zit een flinke dosis humor in, al is het soms sarcastisch, en dat maakt het lezen van dit debuut alleen maar mooier.
Ik zie overigens overeenkomsten met het boek ‘Het smelt’ van Lize Spit. Marieke en Lize zijn overigens boezemvriendinnen. Bij de laatste zinnen leek het of Lize meelas over mijn schouder en zag dat het meer dan goed is.
Hoe dan ook, ik ben razend enthousiast over dit monument van een debuut en kijk alvast uit naar een opvolger van deze auteur.