Ben jij een tijger?

De lezer kent Joost van Driel reeds van het succesvolle ‘In het museum’. Als debutant werd hij verschillende keren genomineerd, wat de verwachtingen voor zijn tweede roman alleen maar hoog gespannen deden staan.
In Jaren van de tijger maak je kennis met Patrick, de protagonist, die als jonge leerkracht en promovendus aan de Leidse universiteit door het leven gaat. Hij wordt na een avondje stappen, met zijn vriendin Femke, in elkaar geslagen door enkele drankorgels. Op dat ogenblik komt Ines op de proppen, een studente die de Chinese vechtsport Bowuguan dermate beheerst, dat zij Patricks aanvallers ter plekke stof doet eten. Deze tussenkomst heeft een grote invloed op Patrick. Hij papt met Ines aan – overigens zonder medeweten van zijn vriendin – en besluit dan om mee les te volgen. Dat valt tijdens de eerste kennismaking erg tegen. Hij krijgt zowat alle hoeken van de vechtschool te zien, toch zet hij door. Hij wordt de beste maatjes met Ines en later ook met Steve, een Ier. Zoals te verwachten, gaat voor Patrick een nieuwe wereld open. Hij neemt de uitdaging met beide handen aan, Bowuguan is niet meer weg te denken uit zijn leven. Dat wordt echter niet in dank aangenomen door zijn vriendin, Femke. Wanneer Patrick alsmaar meer optrekt met Ines & Steve, en zijn lessen aan de vechtschool, zijn studie aan de universiteit op de achtergrond drukt, komt ook de relatie met Femke onder druk te staan. Patrick staat voor een belangrijke keuze. Komt Femke op de eerste plaats, of moet die wijken voor de vechtsport?
De cover van het boek valt overigens op. Het vuurrood met gele letters doet denken aan de Chinese vlag, meteen een aanknopingspunt met de vechtsport Bowuguan. De drie ‘scheuren’, veroorzaakt door de klauwen van een tijger (?), geeft misschien wel de manier aan waarop de protagonist, samen met zijn vrienden, door het leven scheurt.
Het is een boek over loslaten, over vriendschap en verlangens, over liefde en vechten. Het is geschreven vanuit de ik-persoon, het is Patrick die vertelt. De auteur weeft her en der prachtige zinnen door het verhaal, een taal die dit boek alleen maar op een hoger niveau tilt. Of het door dé literatuurliefhebber – bestaat die wel? – ook zo gesmaakt zal worden, valt af te wachten. Er gebeurt niet veel doorheen het verhaal. Hoe de protagonist en andere personages uiteindelijk hun verdere leven zullen invullen, laat de auteur over aan onze fantasie. Een open einde, dus. Ben er niet echt blij om, maar de schrijver blijft de god van zijn toetsenbord. Het boek leest makkelijk, ook al door de korte hoofdstukken en boeiende dialogen.
Ik las het met veel plezier en wil het zeker aanraden aan andere leesbeesten.