Schrijnende realiteit

Hoe de bij haar vleugels kreeg van Susan Carol McCarthy beschrijft op indringende wijze wat racisme voor gevolgen kan hebben. Het boek is gebaseerd op ware gebeurtenissen uit de familie van de auteur zelf, maar zoals ze zelf benadrukt: het geschrevene is wel een roman, dus fictie.
In 2002 kwam dit boek al voor het eerst uit in de Verenigde Staten, pas in 2018 werd het vertaald en is het door Uitgeverij Mozaïek uitgebracht.

Het boek wordt geschreven vanuit het perspectief van een 12-jarig meisje, Reesa genaamd. Het gezin waartoe zij behoort bestaat uit vijf personen, twee ouders en drie kinderen. Een groot gedeelte van het jaar is de oma (van vaders kant), Doto, ook daar woonachtig. Ook zij speelt een belangrijke rol in het verhaal. Het gezin woont in Florida en heeft een sinaasappelkwekerij.
In het begin van het verhaal wordt verteld dat Marvin Cully, een grote vriend van alle leden het gezin, maar vooral van Reesa, vermoord wordt door de Ku Klux Klan. Hij is het slachtoffer van racistisch geweld. De familie van Reesa is blank en het gezin waar Marvin uit komt, is donker. Tussen deze twee gezinnen bestaat er geen enkele vorm van racisme en het is voor Reesa dan ook onbegrijpelijk dat zoiets wreeds vanwege een andere huidskleur heeft plaatsgevonden. Ze is kapot van verdriet, en samen met haar vader en nog enkele anderen bedenken ze een plan om het recht te laten zegevieren. Dat dit heel veel tegenwerking oplevert door machthebbers die een relatie hebben met de Klanners en uiteindelijk ook gevaar voor eigen leven met zich meebrengt, maakt dat je het boek wilt uitlezen en je wilt weten hoe dit zal eindigen.
Het boek geeft een inkijkje in de onmacht die racisme met zich meebrengt, de haast onmogelijke strijd tegen corrupte machthebbers en de moed van gewone mensen die strijden tegen onrechtvaardigheid. Aangrijpend om te lezen!
Prachtig zijn ook de beschrijvingen van hoe de vriendschap was tussen de vermoorde vriend en de leden van het gezin van Reesa. In flashbacks wordt de keuze van de titel duidelijk en heel poëtisch beschreven. Ook de vergelijking van de Bijbel met een regenboog en de uitleg over honkbal dat een stukje van de hemel op aarde is, zijn afkomstig van Marvin. En niet te vergeten de roep van de nachtzwaluw die de lente aankondigt en de tijd van het vuur, dat symbool staat voor de moeilijke strijd waarin mensen terecht kunnen komen, maar door er doorheen te gaan, alleen maar louterend zal werken. Deze schitterende metaforen worden prachtig verwoord en kruipen diep onder je huid.
Geweldig dat er mensen als Susan Carol McCarthy bestaan, die zulke misstanden op deze manier weten te verwoorden. En zoals ze zelf weergeeft:
"Ik ben gefascineerd door verhalen van gewone mensen die, als ze moreel gesproken in de hoek gedreven worden, ervoor kiezen het goede te doen, vaak met grote persoonlijke risico's. Waar halen ze die buitengewone moed vandaan?"
Kortom, een must read voor iedereen, zodat deze misstanden zullen verdwijnen en menselijkheid en respect bepalend zullen zijn in het contact met de medemens.