CSI Hogwarts!

Kate Prospero, een stoere politievrouw, heeft een gemiddeld baantje als agente in Babylon, een grote stad met grote-stadsproblemen. Kate doet haar uiterste best om de boeven achter de tralies te krijgen, maar wordt daarbij gehinderd door haar 'magische' afkomst. Je krijgt als 'ingewijde' niet zomaar de kans om hogerop te komen. Kate heeft haar magische 'roots' lang geleden afgezworen en probeert ver te blijven van alle beslommeringen van de magische kartels. Je hoeft niet magisch te  zijn om te voorspellen dat dát niet gaat lukken. Als er een nieuw vuilmagisch drankje opduikt dat mensen in razende weerwolven verandert, krijgt Kate de kans om haar magische afkomst te gebruiken voor het onderzoek.

Het verhaal verloopt in een sneltreinvaart en verveelt geen seconde. De vondst van magie als verslavend middel inclusief Anonieme Esoteristen en oude buurheksjes met liefdesadviezen geven en neppe liefdesdrankjes, doet het erg leuk. De combinatie van allerlei fantasythema's met de harde politiewereld levert een mooie crossover op. De schrijfster speelt met nieuwe termen voor de magische aspecten in het verhaal.

De vertaling van het verhaal rammelt. Dat zorgt er voor dat de lezer af en toe toch het gevoel heeft dat het verhaal stroef loopt. Zo heeft de vertaalster er voor gekozen om een aantal termen niet te vertalen en een aantal termen wel. Waarom 'special agent'  in het verhaal laten staan, maar een Amerikaanse afkorting als SSDD (same shit, different day) letterlijk vertalen met EDDE (elke dag dezelfde ellende)? Waarom 'magic potions' consequent vertalen met 'magische drankjes' terwijl net zo vaak poeders of pleisters bedoeld worden? Was 'magische middelen' dan geen handigere keuze geweest? En 'petroleum jelly' vertalen met 'petroleumgelei' in plaats van met 'vaseline' is misschien niet echt fout, maar wel heel vergezocht. Laten we het er op houden dat de vertaalster al heel veel politieromans vertaald heeft, maar nog weinig Urban Fantasy. Ik hoop dat de volgende vertaling lekkerder loopt.

Het verhaal zelf is voorspelbaar. Een Sterke Vrouwelijke Hoofdpersoon met een Groot Tragisch Geheim bestrijdt de misdaad. Er wordt misbruik gemaakt van haar vertrouwen, er duikt een Oude Liefde op, haar directe familie wordt bij het plot betrokken, Niks Is Wat Het Lijkt en Kate moet haar Eigen Grenzen Overschrijden om de misdaad op te lossen. Maar de clichés zijn mooi gedoseerd en de hoofdpersoon komt sympathiek over. En aan het eind leeft niet iedereen lang en gelukkig, waardoor er ruimte genoeg over blijft voor meer delen.

Wat voor mij beter uit de verf had mogen komen, zijn de achtergronden. Hoe kan de maatschappij functioneren zoals hij functioneert? Bijna iedereen gebruikt magie, maar ergens is een grens gelegd tussen witte en grijze magie. Het één is goed, het ander is crimineel. Hoe houdt dat stand? Hoe is de tweedeling in Ingewijden en Aardlingen ontstaan? Op wat voor manier zit dat in de familie? Waarom zijn er ook nog drugs als er al magie is? Daar hoop ik in de volgende delen meer over te weten te komen. Want dat ik die wil lezen, dát is zeker. Lekker leesvoer.

Ik waardeer het boek vanwege de rammelende vertaling met 3 sterren.