Lezersrecensie
Doe maar ’n schietgebedje: we gaan de planeet redden!
Andy Weir kennen we al van Mars / the Martian en Artemis. Hij heeft nu zijn derde boek gepubliceerd, en dat is met 560 bladzijdes een flinke baksteen!
De Nederlandse vertaling is van Frank van der Knoop en Xander Uitgevers brengt het op de markt. Het boek leest als een tierelier en daar zijn complimenten voor de vertaling op z’n plaats!
De ik-persoon, Ryland Grace, ontwaakt als enige overlevende op een ruimteschip met bestemming onbekend. Zijn twee mede-crewleden zijn overleden en hij is zijn complete geheugen kwijt. Langzaamaan ontdekt hij wat eigenlijk de bedoeling is van deze ruimtereis: het redden van de aarde. Oh, dus de aarde is in gevaar? Nou hups, de mouwen opgestroopt dan maar, en met positief gemoed aan de slag!
De opbouw van het boek werkt verrassend goed. Stukje bij beetje wordt de lezer meegenomen in het verhaal. Grace vindt langzaamaan brokjes van zijn geheugen terug, die als chronologische flashbacks verweven zijn met de hoofd-tijdlijn die zich in de ruimte afspeelt. Hij ontdekte ooit hoe het komt dat onze zon steeds minder energie uitstraalt, wordt ingelijfd in de missie om te achterhalen hoe dit proces gestopt kan worden, en belandt dan ook nog op het ruimteschip wat de missie uit moet gaan voeren.
Tijdens de ruimtemissie moet Grace, behalve zijn geheugen terugvinden, ook allerlei natuurkundige problemen oplossen. Dat gaat hem prima af, en ondertussen legt hij ook nog aan de lezer uit wat hij eigenlijk aan het doen is. Omdat het hele verhaal in het ik-perspectief geschreven is, doet dat niet heel erg kunstmatig aan. Je leeft mee met zijn gedachten.
Qua karakterontwikkeling is er in het boek niet veel te beleven. Grace is een stabiele nerd die rustig naar een oplossing toewerkt. Je krijgt wel wat inzicht in zijn emoties: hij is verdrietig om de dood van zijn mede-crewleden maar kan die gevoelens zelf niet nader duiden dan ‘Ik moest opeens huilen’. Ook de emoties van de andere personen in het verhaal blijven erg oppervlakkig. Maar het avontuur in het boek is zo aanstekelijk dat diepe emotionele beslommeringen niet nodig zijn om het boek interessant te houden.
*** !!Spoilers!!***
Als het over geloofwaardigheid van het verhaal gaat, zit het met de natuurkunde en de ruimtevaart wel goed. Wat minder geloofwaardig is, is de snelheid waarmee Grace leert communiceren met Rocky, zijn buitenaardse lotgenoot. Communiceren met ‘de ander’ is al lastig als je van het ene land naar het andere reist, laat staan als het gaat om een ‘first contact’.
Al met al is dit een heerlijk boek met meer dan genoeg goeie ouwe ‘sense of wonder’ om het met plezier te verslinden. Prima leesvoer voor volwassenen maar ook voor de wat jongere SF-lezer. Je zou wensen dat je weer 15 was en dat dit het eerste SF-boek was dat je las!
Ik las dit boek voor de #HebbanBuzz
De Nederlandse vertaling is van Frank van der Knoop en Xander Uitgevers brengt het op de markt. Het boek leest als een tierelier en daar zijn complimenten voor de vertaling op z’n plaats!
De ik-persoon, Ryland Grace, ontwaakt als enige overlevende op een ruimteschip met bestemming onbekend. Zijn twee mede-crewleden zijn overleden en hij is zijn complete geheugen kwijt. Langzaamaan ontdekt hij wat eigenlijk de bedoeling is van deze ruimtereis: het redden van de aarde. Oh, dus de aarde is in gevaar? Nou hups, de mouwen opgestroopt dan maar, en met positief gemoed aan de slag!
De opbouw van het boek werkt verrassend goed. Stukje bij beetje wordt de lezer meegenomen in het verhaal. Grace vindt langzaamaan brokjes van zijn geheugen terug, die als chronologische flashbacks verweven zijn met de hoofd-tijdlijn die zich in de ruimte afspeelt. Hij ontdekte ooit hoe het komt dat onze zon steeds minder energie uitstraalt, wordt ingelijfd in de missie om te achterhalen hoe dit proces gestopt kan worden, en belandt dan ook nog op het ruimteschip wat de missie uit moet gaan voeren.
Tijdens de ruimtemissie moet Grace, behalve zijn geheugen terugvinden, ook allerlei natuurkundige problemen oplossen. Dat gaat hem prima af, en ondertussen legt hij ook nog aan de lezer uit wat hij eigenlijk aan het doen is. Omdat het hele verhaal in het ik-perspectief geschreven is, doet dat niet heel erg kunstmatig aan. Je leeft mee met zijn gedachten.
Qua karakterontwikkeling is er in het boek niet veel te beleven. Grace is een stabiele nerd die rustig naar een oplossing toewerkt. Je krijgt wel wat inzicht in zijn emoties: hij is verdrietig om de dood van zijn mede-crewleden maar kan die gevoelens zelf niet nader duiden dan ‘Ik moest opeens huilen’. Ook de emoties van de andere personen in het verhaal blijven erg oppervlakkig. Maar het avontuur in het boek is zo aanstekelijk dat diepe emotionele beslommeringen niet nodig zijn om het boek interessant te houden.
*** !!Spoilers!!***
Als het over geloofwaardigheid van het verhaal gaat, zit het met de natuurkunde en de ruimtevaart wel goed. Wat minder geloofwaardig is, is de snelheid waarmee Grace leert communiceren met Rocky, zijn buitenaardse lotgenoot. Communiceren met ‘de ander’ is al lastig als je van het ene land naar het andere reist, laat staan als het gaat om een ‘first contact’.
Al met al is dit een heerlijk boek met meer dan genoeg goeie ouwe ‘sense of wonder’ om het met plezier te verslinden. Prima leesvoer voor volwassenen maar ook voor de wat jongere SF-lezer. Je zou wensen dat je weer 15 was en dat dit het eerste SF-boek was dat je las!
Ik las dit boek voor de #HebbanBuzz
1
Reageer op deze recensie
Meer recensies van Heidi van der Vloet
Gesponsord
Deze thriller trekt je razendsnel mee in een complot met onbetrouwbare staatslieden met hun eigen agenda's, internationale conflicten en hoogoplopende bedreigingen voor de samenleving.
