Heerlijke militaire SF van eigen bodem

Wat een leuk boek is dit!

De Zwijgende Aarde-serie is een geslaagd experiment in het Nederlandstalige SF-genre: een samenwerking van een aantal auteurs die elk een boek schrijven rond hetzelfde gegeven. Roderick Leeuwenhart is de zesde auteur die zich er aan waagt, en dat doet hij goed!

Het verhaal speelt zich af lang na de Zwijging; de Aarde heeft het contact met de kolonieen weer terug en de maatschappij functioneert weer. Min of meer, want er broeit nog wel opstand. Op een dag vliegt de vlam in de pan als een kernfusiereactor boven de dampkring wordt opgeblazen. Dat zet een hele serie gebeurtenissen in werking die lang niet allemaal zijn wat ze lijken.

Hoe reageren de verschillende leden van de Heren XVII? Wie krijgt de schuld in de schoenen geschoven? Kan meesterstrateeg Milan Zhou er voor zorgen dat de macht van de VAHA behouden blijft? Wat is de rol van de EU? Wat doen de aanhangers van Gajes de Kwaker? En wie manipuleert nu eigenlijk wie?

De twee belangrijkste karakters in het verhaal zijn mooi uitgewerkt met hun sterktes, zwaktes en eigenaardigheden. Je komt voldoende van ze te weten om hun motieven te begrijpen. Milan Zhou, de belangrijkste stem in het verhaal, is een sympathieke maar behoorlijk beïnvloedbare jongeman met een briljant strategisch brein. De belangrijke regente Siti Suryangha is zeer ambitieus en gedreven om haar doelen te bereiken. Karakters met bijrollen zijn ook voldoende uitgewerkt om ze geloofwaardig te maken. Meer diepgang had gemogen, maar dan was het vanzelf een veel dikker boek geworden.

Iets minder geloofwaardig in het verhaal was voor mij de romantiek, maar nog steeds acceptabel en niet al te voorspelbaar.

Wat opvalt in dit verhaal, is dat de strijd nergens langdradig wordt beschreven. Meestal zijn ruimteoorlogen net zo saai als een gemiddelde voetbalwedstrijd: wat geluidloos piew piew piew en maak mij maar wakker als er een uitslag bekend is. Daar heeft dit boek totaal geen last van. De beschrijvingen zijn to-the-point en de wijze van strijd voeren krijgt een mooie twist als de auteur er wat Japanse manga-invloeden doorheen gooit. En schuiven met kaarten op het strategisch strijdtoneel is een mooie greep!

Enig minpuntje: soms gaat op de overgang van de ene naar de andere bladzijde het perspectief over naar een ander karakter. Dan duurt het even voor je in de gaten hebt over wie je aan het lezen bent.

In het nawoord beschrijft Roderick Leeuwenhart zijn inspiratiebronnen. Ik heb zelf het idee dat hij ook goed The Expanse heeft gelezen en niet onbekend is met Enders Game. Laat ik die nou allebei heel fijn vinden! Mooi boekje voor een paar fijne uurtjes leesplezier.