Lezersrecensie
Prachtig proza, maar IJsland laat niet met zich sollen, Raynor!
Na deel 1 was ik erg benieuwd naar dit vervolg.
De auteur beschrijft meeslepend hoe ze haar leven weer op probeert te pakken na de periode van wandelende dakloosheid uit deel 1, en dat valt bepaald niet mee!
Het sterven van haar moeder, de keuzes die dat met zich meebrengt, de ziekte van haar man Moth en hoe ze daar mee om wil gaan, de twijfels die ze heeft, de onverwachte ontmoetingen met mensen die het beste met haar voor hebben, ze beschrijft het allemaal met veel flair. Het taalgebruik zou ik willen omschrijven als 'bloemrijk proza'.
Het verhaal op zich komt in dit tweede deel wat minder uit de verf dan in 'Het Zoutpad' en dat is begrijpelijk, want het is niet één afgebakende tocht. De wandeltrip die uiteindelijk naar IJsland gemaakt wordt, lijkt er een beetje aangeplakt omdat het boek nou eenmaal vol moest. Zeker prachtig en meeslepend beschreven, maar niet logisch volgend op de rest van het verhaal.
In een aantal passages diept de auteur / hoofdpersoon zaken rond ecologie uit. Dat komt een beetje gekunsteld over. Dat is Moth z'n werk, wellicht had ze het beter bij hem gelaten. Nu blijft de indruk achter dat ze een verdienmodel of nieuw publiek voor een derde deel aan het zoeken is.
Er sluipt bij mij als lezer ook een klein beetje ergernis in over het eeuwige gedweep met haar fantastische, onvervangbare, rotsvaste, stabiele, positieve, fantastische partner zonder wie ze niet meer zou weten wie ze is. Die man is nooit een eikel of een sufkop. Waarschijnlijk ben ik gewoon jaloers op zoveel perfectie en onvoorwaardelijke liefde.
En de doodzonde is natuurlijk wel dat ze in prachtig beeldend proza beschrijft dat op IJsland 2 aardplaten tegen elkaar aan botsen. Terug naar de brugklas Ray. Ze drijven uit elkaar.
De auteur beschrijft meeslepend hoe ze haar leven weer op probeert te pakken na de periode van wandelende dakloosheid uit deel 1, en dat valt bepaald niet mee!
Het sterven van haar moeder, de keuzes die dat met zich meebrengt, de ziekte van haar man Moth en hoe ze daar mee om wil gaan, de twijfels die ze heeft, de onverwachte ontmoetingen met mensen die het beste met haar voor hebben, ze beschrijft het allemaal met veel flair. Het taalgebruik zou ik willen omschrijven als 'bloemrijk proza'.
Het verhaal op zich komt in dit tweede deel wat minder uit de verf dan in 'Het Zoutpad' en dat is begrijpelijk, want het is niet één afgebakende tocht. De wandeltrip die uiteindelijk naar IJsland gemaakt wordt, lijkt er een beetje aangeplakt omdat het boek nou eenmaal vol moest. Zeker prachtig en meeslepend beschreven, maar niet logisch volgend op de rest van het verhaal.
In een aantal passages diept de auteur / hoofdpersoon zaken rond ecologie uit. Dat komt een beetje gekunsteld over. Dat is Moth z'n werk, wellicht had ze het beter bij hem gelaten. Nu blijft de indruk achter dat ze een verdienmodel of nieuw publiek voor een derde deel aan het zoeken is.
Er sluipt bij mij als lezer ook een klein beetje ergernis in over het eeuwige gedweep met haar fantastische, onvervangbare, rotsvaste, stabiele, positieve, fantastische partner zonder wie ze niet meer zou weten wie ze is. Die man is nooit een eikel of een sufkop. Waarschijnlijk ben ik gewoon jaloers op zoveel perfectie en onvoorwaardelijke liefde.
En de doodzonde is natuurlijk wel dat ze in prachtig beeldend proza beschrijft dat op IJsland 2 aardplaten tegen elkaar aan botsen. Terug naar de brugklas Ray. Ze drijven uit elkaar.
1
Reageer op deze recensie
Meer recensies van Heidi van der Vloet
Gesponsord
Deze thriller trekt je razendsnel mee in een complot met onbetrouwbare staatslieden met hun eigen agenda's, internationale conflicten en hoogoplopende bedreigingen voor de samenleving.
