Overleven

Nooit gedacht dat ik nog eens een roman van Renate Dorrestein zou gaan lezen. Nooit gedacht dat die roman mij ook nog eens zou gaan boeien. Maar dat is wel wat er gebeurde met Weerwater.

Op uitnodiging van het gemeentebestuur woonde de auteur enige maanden in Almere om voor de reeks Almere Verhalen een roman te schrijven. Ze verbleef daarvoor in enkele woonkernen en in het futuristische wijkje De Fantasie. En daar deed ze voldoende fantasie op, maar ook leerde ze de drijfveer van de Almeerders kennen, zag ze het vele groen en water. Aspecten die voortdurend in haar boek terug te vinden zijn.
Een boek waarin blijkt dat Almeerders overlevers zijn, mensen die moeten vechten tegen vooroordelen en dat weten om te zetten in hun eigen voordeel. Een bevolking met humor, want waarom noem je de bajes anders Almere Binnen, inderdaad voor de gevangen een beetje wrang dus noemen we het tegenwoordig Penitentiaire Inrichting. Een gemeente waar Nederland liever niet komt een groot hek om plaatst. En Dorrestein laat dit Almere in de mist verdwijnen of…
Is het de buitenwereld die verdwijnt en is Almere het enige wat tegen de alles opslurpende mist bestand is. Een gemeente waar vooral vrouwen overblijven, omdat de meeste inwoners voor hun werk naar elders reizen en daardoor niet in de stad zijn als de ramp zich voltrekt.
Weerwater is opgebouwd zoals de stad, met spanning, beeldend en voor de buitenwacht misschien saai. Maar wie hier woont, echt woont, zal lezen dat zij de kern van de bewoners uitstekend heeft leren kennen en dat ook heeft weergegeven.