Wat moet, dat moet

Hoe ga je om met de diagnose acute lymfatische leukemie? Wat doe je als je nog maar een tiener bent als je die verschrikkelijke diagnose krijgt? En als ouder van een plotseling doodziek kind, hoe hou je het vol?

Dat is waar het boek Levenskunstenaar om draait, het is een verzameling van blogs geschreven door de vader, Johan Massier, de blogs zijn eerder verschenen op familieberichten.nl maar geven nu zo gebundeld in een boek een mooi, intiem en vooral aangrijpend beeld van de strijd van zijn zoon Peter. Het was geen strijd tegen een levensbedreigende ziekte maar een strijd vóór het leven. Peter vocht voor zijn leven, voor de kwaliteit van zijn leven met een bewonderenswaardige moed en doorzettingsvermogen voor zo’n jonge jongen. Een jongen die door zijn houding regelmatig een voorbeeld is geweest, en nog steeds is, voor de mensen uit zijn omgeving.

‘Wat moet, dat moet’

Is een door Peter veel gebruikte zin die opduikt wanneer hij weer eens geconfronteerd wordt met de nare gevolgen van zijn ziekte, een pijnlijke lumbaalpunctie, een nieuwe chemokuur… het moet gewoon, je hebt geen keuze….

Herkenbaar vond ik, vijf jaar geleden vocht mijn broertje om te blijven leven, bij hem was lymfklierkanker, non hodgkin geconstateerd. En ook hij kreeg te maken met de vele vervelende dingen die nu eenmaal gewoon moeten… accepteren dat het nodig is en doorgaan… dat was het enige dat we konden doen… en dan ook deden.

Waar mijn broertje het geluk had te mogen blijven leven, moet Peter na een gevecht van ruim 2 jaar toegeven dat het niet meer gaat, dat zijn leven ‘op’ is, dat het genoeg geweest is.

Het zijn echter wel twee jaar geweest waarin hij nog alles uit het leven gehaald heeft wat erin zat, waarin hij heeft weten te genieten van de kleine maar o zo belangrijke dingen; van uitstapjes met zijn vrienden, van korte vakanties, van de steeds sterker wordende band met zijn ouders en zus, van de vele diepgaande gesprekken die gevoerd werden. En dit alles zonder de voor hem kenmerkende vorm van humor te verliezen.

Accepteren en er het beste van maken, dat is wat in mij opkwam tijdens het lezen van dit indringende verhaal, iets wat wederom zeer herkenbaar was. Het is het enige wat je kunt doen…
En Peter wist dat.

Zijn vader noemt hem regelmatig een echte levenskunstenaar, hij doet dit vol bewondering, hij ziet hier lessen in die hij en anderen kunnen leren van zijn zoon. En terecht!

Het boek heeft een zwaar thema, maar is toch zeer goed leesbaar omdat het op een nuchtere en liefdevolle manier geschreven is, met vooral aandacht voor de manier waarop Peter met zijn ziekte omging; focussen op de goede dingen die er nog steeds zijn, zelfs als alles uitzichtloos lijkt te zijn.
Maar ook het putten van troost, wanneer het nodig is, uit de schitterende songteksten van o.a. de Dijk, teksten die ook genoemd worden in het boek en inderdaad heel mooi aansluiten bij de situatie waarin Peter en zijn familie zitten.

Het overkomt me niet snel, maar het laatste deel van dit boek heb ik echt met tranen in mijn ogen gelezen.