Kwantummechanica in een Toscaanse olijfboomgaard

Stille schittering begint met Aurora die op zoek is naar haar herkomst, waar, hoe en vooral waarom is ze ontstaan?
Haar Siciliaanse moeder en Nederlandse vader ontmoetten elkaar bij toeval tijdens het olijven plukken in Volterra, Toscane. Maar hoe vond deze ontmoeting precies plaats? En wat ging er allemaal vooraf aan de geboorte van Aurora?
Hier probeert Aurora zich een beeld van te vormen door middel van vele interviews die ze afgenomen heeft met haar ouders Willem en Lucia, de antwoorden heeft ze zo goed en chronologisch mogelijk omgezet in een verhaal. Het verhaal van dit boek, dat wisselend vanuit Willem en Lucia verteld wordt.

Deze omschrijving van het boek doet waarschijnlijk denken aan een zoveelste feelgood-verhaal.
En ja hoewel er zeker een hoge mate van feelgood aanwezig is krijgt dit verhaal toch nog een extra dimensie mee wat absoluut voor een verrijking zorgt.

Lucia is druk bezig met het schrijven van haar afstudeerscriptie over de ‘geloofbaarheid’ van godsdienst, een pittig onderwerp waarbij niet alleen gekeken wordt naar de verschillende geloven, maar waarbij ook regelmatig een link gelegd wordt naar de kwantummechanica, de relativiteitstheorie en andere natuurkundige zaken.
Lucia heeft het voor zichzelf zo ingewikkeld gemaakt dat ze helemaal vastgelopen is, wat wil ze nu eigenlijk vertellen? Wat wil ze bewijzen met haar scriptie? Ze komt er niet meer uit.

Haar vader ziet een oplossing en regelt voor haar een korte werkvakantie om haar gedachten te verzetten waarna ze met frisse moed verder zal kunnen gaan. Ontspanning en een andere omgeving is wat Lucia nodig heeft….

Dat loskomen van haar scriptie lukt echter niet echt, omdat ze zo vol van het onderwerp is ziet ze in alles een aanleiding om haar theorieën tegen de nuchtere Nederlandse Willem aan te houden, ze kletst hem de oren van het hoofd en regelmatig heeft hij maar heel vaag een idee van wat ze nu precies bedoelt. Maar zonder het te beseffen helpt hij haar zo wel de zaken op een rijtje te krijgen en een juiste invalshoek te vinden voor haar scriptie. Bij hem lijken haat theorieën als vanzelf op zijn plek te vallen en weet ze de juiste omschrijvingen te vinden voor wat ze voor ogen heeft.

Het boek leest vlot ondanks de vele natuurkundige zaken en de vele verwijzingen naar de kwantummechanica die voor vele lezers een abacadabra zullen zijn. Maar juist dat werkt hier heel goed. Tijdens het lezen voel je je regelmatig als Willem, wat bedoelt Lucia precies? Waar heeft ze het toch allemaal over?

"‘Scusa la mia ignoranza…’mompelde ik wat beschaamd.
Ik begon me lichtelijk ongemakkelijk te voelen omdat ik van het merendeel van de onderwerpen die mijn hulpje in de olijfpluk ter sprake bracht, zo goed als niets wist. Dat ze iemand waar ik nog nooit van had gehoord in het rijtje van grootste Sicilianen plaatste, hielp niet, al vond ik het intrigerend charmant en overviel me het gevoel me te onderhouden met een gezant uit een andere wereld.
In haar argumentatie was ze op het agressieve af overtuigend en had een autonome superioriteit over zich, alsof het tegen natuurwetten inging het niet met haar eens te zijn."

Voor Lucia vormt de Viking Willem, zoals ze hem regelmatig noemt vanwege zijn lengte en blonde haar, een verfrissende afwisseling. Hij is zo anders dan zij zelf is. Regelmatig laat hij haar verbaasd staan met zijn resolute acties, ingezet zonder veel ophef.

"‘Vediamo…ambities zijn luxe, la dolce vita is een doel op zich en hoe ik dat bewerkstellig, is volstrekt bijzaak. Gelukkig vind ik heel veel leuk.’ Zelf kon hij daar wel om lachen.
Voor de meeste mensen zou dit een kortzichtige, decadente, luie uitspraak zijn, maar ik kon een olijven oogstende noorderling die meerdere talen sprak niet snel als ‘lui’ brandmerken.
In kwantummechanisch perspectief kon ik zijn instelling zelfs wel waarderen. Hij liet zich kennelijk leiden door de kracht van het moment, zin, inspiratie, en dat had iets vriendelijk rebels. Maar weinig mensen kunnen onbeschaamd dat soort dingen zeggen met een strak, zelfverzekerd gezicht en daar zelfverzekerd bij stralen."

Tijdens het lezen valt al snel op dat de hoofdstukken een vreemde nummering hebben: T=1, T=2, enz. Iets wat zeker mijn nieuwsgierigheid opwekte en een achterliggende natuurkundige berekening deed vermoedden. Gelukkig werd het in T=3 al uitgelegd aan de lezer.

"Elke kwantummechanische reactie heeft verloop van tijd nodig en ik was er nog maar net en nog niet eens begonnen met de oogst. In een natuurkundige vergelijking van de ontwikkeling van mijn mentale rust en evenwicht zou de tijdsaanduiding inmiddels al niet meer op nul staan, maar heel veel verder dan een T-1,1 kon ik nog niet zijn."

Naast het vele natuurkundige bevat dit boek ook de recepten van de heerlijke Italiaanse gerechten die gegeten worden, sommige zijn zelfs oude Siciliaanse familierecepten die je het water in de mond laten lopen en je uitnodigen om ze vooral zelf eens te gaan maken.

Hoewel dit boek geen absolute hoogvlieger is heb ik me er toch prima mee vermaakt, vooral door de originele invalshoek van de kwantummechanica….en dat voor iemand die vroeger op school een gruwelijke hekel aan natuurkunde had en geen kaas gegeten had van al die formules en vergelijkingen.

Jammer is het wel dat er nog een aantal fouten in het boek staan, typefouten maar ook, en dat is erg storend: halve redigeer aanwijzingen, suggesties tot verbetering van bepaalde zinnen zijn maar half weggehaald. En op de achterflap valt in de eerste zin te lezen dat Lucia op zoek is naar haar herkomst terwijl dit duidelijk Aurora moet zijn, Lucia is haar moeder.
Slordigheden die vragen om verbetering.