Verlangen naar rust en nabijheid

Met haar boek Vacht! Vertelt Cobi Baars een mooi maar klein verhaal, dat de aandacht van de lezer weet vast te houden door de vele details die het verhaal compleet en voor sommigen misschien zelfs herkenbaar maken.

Hoofpersoon Eline werkt in een kloosterarchief, een baan waarin ze veel zelfstandig werkt en een enorme hekel heeft aan het ‘opendeurbeleid’ van de manager. Want waarom mag haar kantoordeur niet gewoon dicht, zodat ze in alle rust, zonder afleiding, veel meer werk kan doen.

Rust dat is waar Eline goed op gaat, ze leidt een klein en overzichtelijk leven waar ze tevreden mee is. Ze heeft haar werk met uitzicht op de rustgevende schaapskudde. Thuis vermaakt ze zich met werken in haar moestuin en het kijken van filmpjes over schapen. Vrienden heeft ze niet. Ondanks dat Eline meestal tevreden is met dit kleine rustige bestaan voelt ze toch ook een diep verlangen om gezien te worden, om erbij te horen.

Op haar werk wordt er over haar geroddeld, ze hoort er niet bij en er worden pijnlijke bijnamen voor haar verzonnen als ‘knotje’ en ‘droogrekje’. In een uiterste poging om als ‘normaal’ gezien te worden en erbij te horen voelt ze zich gedwongen om een relatie met haar buurman Jaap te verzinnen. Met deze verzonnen relatie werkt ze zichzelf steeds verder in de nesten, omdat er steeds weer naar gevraagd wordt. Tijdens het lezen voel je al snel aan dat dit niet goed kan blijven gaan.

Gelukkig vindt ze altijd weer rust bij het bestuderen van de schapen. Het woord Vacht! Wordt zelfs haar mantra. Een mantra dat twee dingen verbeeld: nabijheid en afstand. Nabijheid omdat een vacht je omhult met warmte, van heel dichtbij, er past niets tussen. Maar ook afstand omdat dezelfde vacht je ook kan beschermen tegen een boze, kwetsende, buitenwereld.

Cobi Baars verweeft veel details in haar verhaal die het sprekend maken. Zo weet ze de karakters van de collega’s van Eline zeer goed neer te zetten. Wellicht herken je zo je eigen collega’s erin. Maar ook de schapen in de kudde hebben zo hun eigen karakter en lijken hiermee af en toe net mensen. De details over de moestuin zorgen voor rust en opmerkzaamheid die passen bij het leven dat Eline leidt en waarin ze zich prettig en volkomen op haar gemak voelt. Waarom mag dat niet genoeg zijn? Waarom wordt ze niet geaccepteerd zoals ze is?