Uit de schaduw

Christine Visser vertelt in dit boek haar persoonlijke verhaal over een liefde die geheim moest blijven. Het was een grote ware liefde, maar wel een liefde in een vorm die door de maatschappij niet geaccepteerd wordt. Christine had een jarenlange relatie met een getrouwde man en kreeg zelfs een zoon van hem.

Al die jaren vond ze het prima om zo in de schaduw te staan, om niet meer te verwachten dan deze man, in het boek Wieger genaamd, haar kon geven zonder bij zijn vrouw weg te gaan. Ze was gelukkig in de situatie zoals die was. Op het moment dat Wieger ernstig ziek wordt is het voor haar zelfs mogelijk om mee te gaan naar alle ziekenhuisbezoeken, dit vergroot de nabijheid. Maar wanneer Wieger tenslotte overlijdt ontstaat bij Christine langzaam het gevoel dat ze uit de schaduw wil treden, of zelfs moet treden.

De liefde tussen Christine en Wieger was echt, maar rouwen in de schaduw voelt alsof ze deze grote liefde tekort doet. Ze is wel degelijk zijn weduwe, al mag ze zichzelf niet zo noemen. Hierin komt de noodzaak van het schrijven van dit indrukwekkende boek naar boven, Christine kan gewoon niet anders dan haar verhaal vertellen. Maar dan wel enkel haar verhaal, ze vertelt vanuit haar gezichtspunt over deze grote liefde. Hoe Wieger, zijn vrouw Roos en zoon Jonas alles beleefd hebben daar blijft ze vanaf, dat is niet aan haar om in te vullen. En dat is juist wat dit boek zo krachtig maakt, één perspectief, eerlijk en met veel gevoel verteld. De zinnen zijn kort maar wel erg sprekend. Dit maakt het makkelijk om mee te voelen met Christine.

In een interview las ik dat dit waarschijnlijk het enige boek zal zijn dat ze ooit zal schrijven. Hieruit blijkt nogmaals de urgentie die ze voelde om juist dit verhaal met anderen te delen. De liefde en het verlies was zo groot. Het gemis zo intens dat kon en mocht niet langer enkel in de schaduw blijven bestaan.