1Q84

The taxi's radio was tuned to a classical FM broadcast. Janáček's Sinfonietta – probably not the ideal music to hear in a taxi caught in traffic. The middle-aged driver didn't seem to be listening very closely, either. With his mouth clamped shut, he staired straight ahead at the endless line of cars stretching out on the elevated expressway, like a veteran fisherman standing in the bow of his boat, reading the ominous confluence of two currents. Aomame settled into the broad back seat, closed her eyes, and listened to the music. (blz. 3)

Aomame is een huurmoordenaar. Dat zou je niet zeggen als je haar ziet. Ze ziet er uit als een echte Japanse dame. Ze zit in een taxi op weg naar een belangrijke afspraak. Helaas staat de taxi in een file. De taxichauffeur vertelt haar dat ze lopend van de snelweg af kan komen. Ze moet dan een stukje omhoog klimmen en door een deurtje, via de noodtrap. Dan kan ze daar weer een taxi zoeken. Ze besluit dat te gaan doen. Veel later merkt Aomame dat de wereld is veranderd. Er zijn bijvoorbeeld opeens twee manen te zien...

And so she carried this hypothesis forward:
It's not me but the world that's deranged.
Yes, that settles it.
At some point in time, the world I knew either vanished or withdrew, and another world came to take its place. Like the switching of a track. In other words, my mind, here and now, belongs to the world that was, but the world itself has already changed into something else. So far, the actual changes carried out in that process are limited i number. Most of the new world has been retained from the world I knew, which is why the changes have presented (virtually) no impediments to my daily life – so far. But the changes that have already taken place will almost certainly create other, greater, differences around me as time goes by. Those differences will expand little by little and will, in some cases, destroy the logicality of the actions I take. They could well cause me to commit errors that are – for me – literally fatal.
Parallel worlds. (blz. 152)

Tengo wil graag schrijver worden. Hij komt in contact met een tienermeisje die haar verhaal door hem wil laten schrijven. Het wordt een groot succes. Het verhaal gaat over een tienermeisje die in contact komt met een volk waarvan de mensen een paar centimeter groot zijn. Langzaam krijgt Tengo het gevoel dat dit volk misschien wel echt bestaat...

“However, mr. Kawana, you yourself may not be aware of it, but people are expecting great things from you as a writer. You have talent. Mathematics and literature probably have no direct connection, but listening to you lecture on mathematics is like listening to someone tell a story. This is not something that any ordinary person can do. You have something special that needs to be told. That is clear even to the likes of me. So be sure to take care of yourself. Forgive me if I am being oversolicitous, but please try not to become embroiled i extraneous matters, and make up your mind to walk straight down your own path in life.” (blz. 479)

Wat hebben Aomame en Tengo met elkaar te maken? Hoe is Aomame in de pararelle wereld terechtgekomen? En nog belangrijker, hoe komt ze weer terug in haar eigen wereld? Wordt Tengo een echte schrijver? Bestaan de Little People echt of is het een verzinsel?

Lees de rest van mijn recensie op mijn blog En een kloddertje roze hier...