Michiel Stroink - Of ik gek ben

Al meer dan drie jaar word ik elke ochtend om 6.29 uur wakker. Uit mezelf. Een minuut voordat mijn vierdehands wekker afgaat. Ik kan het niet helpen. Ik laat me kennelijk niet verrassen door dat ding. Ik besluip hem en niet andersom. Voordat ik deze wekker toegewezen kreeg, heb ik er ook nooit een gehad. In mijn vorige leven had ik wat minder regels en wat minder bewakers van regels. Dat was pas een leven. Nu zit ik in het slechte vervolg en vind ik het zelfs lastig om terug te denken aan dat eerste deel.
Op de klanken van de geestdodende verkwikking van Radio 3 sjok ik naar mijn wasbak. Eerst gooi ik wat water in mijn eigen gezicht en dan voor de zekerheid wat in dat van mijn spiegelbeeld. Sloom zuchtend, als een personage uit een Engelse slapstick, kijk ik mezelf aan. ‘Actie, oude man, er is op de startknop gedrukt,’ zeg ik tegen mezelf. (blz. 11)

Benjamin woont in een TBS-kliniek. Hij vertelt over het saaie, maar geregelde leven dat hij nu leeft. Hij vertelt over zijn medebewoners, zoals Grover. Grover woont al jaren in de TBS-kliniek en hij denkt dat hij de kliniek nooit meer zal verlaten. Hij heeft ook geen zin om weer de maatschappij in te gaan. Elke dag spelen ze een spelletje tafeltennis, dat Grover altijd wint.

Benjamin vertelt in flashbacks over zijn leven voordat hij hier in de TBS-kliniek kwam. Hij heeft tegenwoordig met niemand meer contact. In zijn vorige leven was hij kunstenaar en hij leefde van de verkoop van zijn schilderijen. Hij had een geweldig leven, met veel drank en drugs. Sinds kort heeft hij in de kliniek ook met kunst te maken. De directeur heeft hem gevraagd om een catalogus te maken van de kunstwerken die in de kliniek hangen.

Komt Benjamin ooit nog vrij? En wil hij eigenlijk wel terug naar de maatschappij?

Lees mijn recensie op Een kloddertje roze:
www.eenkloddertjeroze.nl/2016/09/michiel-stroink-of-ik-gek-ben/